Het was hoog tijd om een was te doen. Ik begaf me met een grote rugtas vol met vuile kleren in het middeleeuwse stadscentrum van Genua; op internet had ik gezien dat er een aantal wasserettes waren, niet ver van het appartement waar ik de paar dagen in Genua logeerde.
   Het oude centrum van Genua bestaat uit een wirwar van smalle steegjes. Auto’s passen er niet door. Af en toe zag ik een electrisch autootje ter grootte van een golfwagentje dat de vuilnis op kwam halen. Zonlicht dringt er niet door. En de signalen van GPS satellieten ook niet.
   De dichtstbijzijnde wasserette had drie wasmachines, waarvan er eentje defect was. De andere twee waren in gebruik, met nog een kwartier te gaan. Ik besloot naar de volgende te lopen.
   Google maps stuurde me door een doolhof van steegjes. De straatnamen op mijn telefoonscherm kwamen niet overeen met de straatnaambordjes die ik zag. Toen ik uiteindelijk bij de volgende wasserette aankwam, bleek het een stomerij. Ik zette mijn pad voort op weg naar een derde. De aanwijzingen stuurden me soms vooruit, en dan weer terug.
   Op een gegeven moment kwam ik een steeg tegen, waar dames met hoge hakken, in BH en minirok al glurend tegen de gevels van de huizen stonden. Was dit de tippelzone, of stonden ze te wachten op de postbode?
   Uiteindelijk belandde ik na bijna een uur weer terug bij de eerste wasserette, om de hoek van de tippelsteeg.
   Ik zag dat er een machine vrij was. Ik kocht meteen een aantal tokens uit de automaat, want de machines werkten op bepaalde metalen muntjes, niet op kleingeld.
   Op de enige stoel zag een Aziatische vrouw te wachten op haar was in de andere machine.
   “How do I get laundry detergent?” vroeg ik haar.
   Dat was niet nodig, zei ze.


   Pas later zag ik op een papiertje boven de wasmachines: Vietato aggiungere detersivo. Geen wasmiddel toevoegen. Blijkbaar ging dat automatisch.
   Terwijl de was ronddraaide in de machine, keek ik even de wasserette rond. Veel groter dan drie bij vier meter was die niet. Op de muur stond een schildering van wufte vrouwen die met hooggehakte voeten hun kleding in wasmachines stopten.
   De dames op de muur zagen er weelderiger uit dan de wijven die inmiddels buiten stonden te wachten tot er een wasmachine vrij kwam. Met hun strakke leggings die vergeefs hun uitgezakte billen bijeen probeerden te houden.
   Gelukkig had ik Jaap Scholten bij me. Bavianehaar en Chipolatapudding – de verhalenbundel waarmee hij debuteerde. Fantastisch boek.
   Geleund tegen de gevel van het huis tegenover de wasserette begon ik het eerste verhaal te lezen, over chipolatapudding die over de datum is. Zolang je schrijfstijl goed is, kun je overal een interessant verhaal over schrijven.
   Af en toe kwamen er mensen met grote tassen bij de wasserette aan. Twee Australische jongens en hun vader, die in Genua waren om de achttiende verjaardag van een van de jongens te vieren. Ze dropen af toen ze de hoorden dat er een paar wachtenden voor waren. Niet veel later kwamen er twee Amerikaanse jongens. Zij gingen per interrail door Europa, net als ik. Zij waren ook al bij die andere wasserette, waarnaar ik op zoek was. “Die was vol,” zeiden ze. “We komen later wel terug.”
   Ik las nog een verhaal van Jaap Scholten.
   Daarna was de wasmachine afgelopen.
   Ik had te weinig tokens over voor de droger, en het wisselautomaat accepteerde alleen biljetten, geen muntstukken.
   Mijn portefeuille bevatte alleen wat kleingeld en een vijftig euro biljet.
   Aan de Aziatische vrouw, die nog steeds op de enige stoel zat, vroeg ik of zij misschien kon wisselen.
   Ze pakte een paar tokens uit haar zak en gaf ze aan mij. “You can have these.”
   Ik gaf haar de paar grijpstuivers uit mijn portemonnee, en bedankte haar voor de tokens. Ze liet me zien hoe je de droger aan moest zetten. “Press here,” zei ze, terwijl ze op het knopje van 60 graden drukte.
   Straks zal je zien at al mijn boxers door de droger tot mini tanga slips gekrompen zijn, dacht ik. Zulk geluk heb ik wel..
    Alleen door lijden kom je tot verlossing, dacht ik.
   Het had in een boek van Gerard Reve kunnen staan.
   Toen de droger klaar was, vouwde ik de was op, stak het in de rugtas en begaf mij terug naar mijn appartement, dat ik tot mijn verbazing in minder dan vijf minuten terugvond.
   De tijd van lijden leek voorbij – de verlossing was aangebroken.

Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact