Ik moest naar Nijmegen om een lezing te geven.
   In bus 623, die naast mijn huis in Freising stopt, was het druk. Drukker dan anders. Maar op andere dagen zou ik nog in mijn bed liggen en meer dan een uur later de bus nemen.
   De meeste mensen die onderweg naar het station instapten, waren dik. Een kwestie van logica. Van statistiek. Fitte mensen fietsen, dikke nemen de bus.
   Ik dacht een moment aan de mensen die elke ochtend om zes uur ’s ochtends opstaan om de bus naar hun werk te nemen. Het waren angstaanjagende gedachten. Gedachten die ik het liefst onder een hoofdkussen zou willen smoren.
   De busreis verliep volgens plan. Alles verliep eigenlijk volgens plan – ik had een plaats aan het gangpad, voor in de cabine, en ik vroeg aan de stewardess, toen ik achterin bij de toiletten een cola stond te drinken, of het vliegtuig op schema lag.
   ‘Ik weet het niet,’ zei ze, ‘maar ik bel wel even naar de cockpit.’
   Ze nam een telefoon ter hand, drukte op een knopje en begon druk in het Duits te praten.
   ‘We liggen een kwartier voor op schema. We landen om twintig over tien.’
   Dat stelde me enigszins gerust. Ik had een lunchafspraak in Nijmegen, en er waren minder dan vijfentwintig minuten speling van het moment van landen tot mijn treinverbinding.
   Ik ging naar het toilet – hadden we dat ook weer gehad – en keek nadat ik mijn handen had gewassen in de spiegel. Ik droeg een paars overhemd, kraag over de revers geslagen, en voelde me goed. Zolang mijn planning strak liep, voelde ik me net zo Rock & Roll als Wilfried de Jong en Hugo Borst samen.
 
Pas na de landing begonnen de problemen. Het vliegtuig taxiede rustig over de landingsbaan, maar bleef stilstaan ruim voordat we de gate hadden bereikt.
   ‘We weten niet wat er aan de hand is,’ meldde de piloot in het Duits en het Engels.
   Intussen sjeesden er met tussenpozen brandweerauto’s, ambulances en volle politiebusjes in tegengestelde richting langs ons vliegtuig.
   Zo bleven we een half uur staan – zonder informatie. En de brandweerwagens en ambulances bleven aanrukken.
   Als het een oefening is, dacht ik, of vals alarm, dan spring ik uit mijn vel.
   Maar het was geen oefening, bleek later, noch vals alarm. Het was een planecrash.
   Een man achter mij wist al snel te melden dat er een vliegtuig was neergestort. Waar hij zijn informatie vandaag haalde, was onduidelijk.
   Een paar minuten later meldde ook de cockpit dat het om een bij de landing in stukken gebroken vliegtuig ging. ‘Maar we weten nog niet hoe lang we hier blijven staan.’
   De hoop dat ik op tijd zou zijn voor mijn lunchafspraak, had ik al opgegeven. In het slechtste geval moesten we hier overnachten. Ik had tandenborstel en onderbroek bij me. Het enige probleem was de hitte in dit toestel. Ik begon te zweten als een renpaard dat tijdens een hittegolf een cruciale race moest winnen.
   Maar tot overnachten kwam het niet. Een uur na onze landing kwam het vliegtuig eindelijk weer in beweging.
   Achter mij waren de man met de informatie en een Duitser aan de andere kant van het gangpad in een discussie verwikkeld over de veiligheid van vliegreizen. Volgens de Duitser had de economische crisis een negatieve invloed op het onderhoud van vliegtuigen.
   ‘Een vliegtuig is nog altijd veiliger dan een auto,’ zei ik, mijzelf omdraaiend.
   ‘Echt waar?’ vroeg de Duitser, die zelfs zijn twijfel had uitgesproken over Lufthansa en Quantas.
   ‘Wel als ik rijd,’ antwoordde ik.
   Het vliegtuig stond stil, en in een reflex sprong ik op om mijn bagage te pakken.
   Als één van de eersten was ik uit het vliegtuig. Ik kocht een treinkaartje naar Nijmegen, had zelfs nog tijd om een satékroket te trekken uit de automaat, en wist: ook mijn lezing zou wel in orde komen, vandaag.

Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact