Eén reden om op vakantie te gaan is de zoektocht naar soevenirs, ook in het verre Australië, waar ik in januari 2007 op vakantie ging. Mijn toenmalige vriendin was er dol op, rondsnuffelen tussen de rekken met snuisterijen in soevenirwinkeltjes. Ansichtkaarten, koelkastmagneten, knuffelkrokodillen – we kwamen ze overal in de toeristische gebieden tegen. Ik raakte er al snel op uitgekeken en dwaalde verdwaasd rond tussen de rekken met boomerangs en didgeridoo’s.
   En toen zag ik ze.
   Eerst was ik niet helemaal zeker wat ik voor me had.
   Ze waren verpakt in plastic blisters: lederen beursjes die je met een touwtje dicht kon knopen. Om munten in te stoppen. Zonnebloempitten. Of ander los spul dat je niet kwijt wilde raken.
   Kangaroo pouches stond er op.
   Ze waren stuk voor stuk gemaakt van een kangoeroe-scrotum.
   Op de achterkant van de blister las ik de historie van het beursje. Een jonge aboriginal wist ooit een kleine kangoeroe te vangen door hem aan de staart te trekken. Van de scrotum maakte hij een beursje voor zijn meisje, om bessen en noten in te bewaren. En sindsdien zijn die lederen beurzen van kangoeroescrotums razend populair.
 
Halverwege onze Australië-trip bezochten we een koala sanctuary, een wildpark waar voornamelijk buideldieren en tropische vogels te zien waren.
   Het woord kangoeroe, las ik in een folder, komt van het woord gangurru, uit één van de Aboriginal-talen, waarmee de grijze kangoeroe, de grootste soort kangoeroes, wordt aangeduid. Dit in tegenstelling tot een veelgehoorde, maar onjuiste ethymologische verklaring, waarin kapitein James Cook op verkenning door Australië een onbekend dier tegenkomt. Hij vraagt een Aboriginal om raad, en die zegt ‘kangoeroe’: ‘Ik begrijp u  niet’. Maar die vertaling is dus onjuist.
   Castratie (door hun zak als beurs te verkopen) is trouwens een goede methode om overpopulatie van kangoeroes te voorkomen. Maar of het humaner is dan afschieten, weet ik niet.
   In het wildpark vroegen we wat het evolutionaire voordeel was voor buideldieren. De dierenverzorger antwoordde: ‘Als een buideldier wordt aangevallen door een roofdier, gooien ze het kind uit de buidel, zodat ze zelf kunnen vluchten. Ze maken later wel weer een nieuw.’
   Een mannelijke filosofie: gooi de kinderen overboord, en ga zelf in het ruim een biertje drinken. Niks mis mee. Ik mag die buideldieren wel. Maar mijn vriendin vond ze plots een stuk minder schattig, en mij ook.

Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact