Naar aanleiding van een valpartij in de Tour de France, op 6 juli 2015, dacht ik na over de valpartijen die ik met de fiets heb gemaakt. Drie zijn het er. Nee, vier. Vier die ik mij kan herinneren. Misschien zijn het er meer, maar van de tijd dat ik fietsen moest leren, weet ik niets meer.
    Bij mijn eerste valpartij was ik op weg naar tennisles (of zwemtraining; dat weet ik niet meer – ik deed veel aan sport toen ik kind was). Het leek me wel aardig om mijn stuur eensmet gekruiste armen vast te pakken. Met mijn rechterhand aan de linkerhendel en de linkerhand aan de rechter. Vrijwel meteen begon ik te slingeren, en dat werd alleen maar erger, want ik bewoog mijn handen aan het stuur intuïtief precies de verkeerde kant op. Een paar seconden later lag ik op het fietspad. Ik hield er een aantal schaafwonden aan over. Niets ergers. Geen gekneusde ribben, waarmee Gert-Jan Theunisse de Alpe d’Huez op reed. Maar het deed pijn genoeg voor mijn kleine, kleinzerige lichaam.
   Toen ik tiener was, viel ik voor de tweede keer van mijn fiets, op weg naar een verjaardag van een meisje waarmee ik op de middelbare school in de klas zat. Een schoonheid was het niet, want ze ging altijd gekleed in kuise rokken of tuinbroeken. Vanwege haar christelijke geloof natuurlijk. Misschien is ze nu een hete stoot geworden – wie zal het zeggen? Daar zijn tegenwoordig televisieprogramma’s over, maar zulke programma’s kijk ik niet. Het liefst zou ik helemaal geen TV hebben. Ik heb vier jaar lang geen televisie gehad en dat was misschien de beste tijd van mijn leven.
   Dat verjaardagsfeest was niet de beste tijd van mijn leven. Behalve ik waren er nog een paar jongens uitgenodigd. Een speelde orgel, zondags in de kerk, een ander had een beugel met van die elastiekjes, en een derde dacht dat hij het aftrekken had uitgevonden. Ik schreef voor de schoolkrant en was in dit gezelschap misschien de coolste dude.
   Ik was dus (op de fiets natuurlijk) op weg naar Mariëtte, want zo heette ze. Ik hoopte dat er iets te drinken was. Bier, wijn, of een andere alcoholische drank die door de Heer niet verboden was.
   Welk kado moet je voor zo’n meisje kopen? dacht ik. Geen boeken van Jan Wolkers, geen fles Blue Curaçao. Ik koos – op aanraden van mijn moeder – voor een doosje bonbons. Chocola vindt iedereen lekker. Ik had het doosje in een plastic tasje meegenomen en fietste ermee over de Vlaardinger Dijk. Het was september, het regende, en de straat was spekglad. Ik ging natuurlijk onderuit, maar hield mijn arm met het plastic tasje gestrekt naar boven, zodat de chocolaatjes in de lucht bleven bungelen en de straattegels niet raakten. Dat had ik voor elk meisje gedaan. Mariëtte was misschien wel onaantrekkelijk, maar een doosje met gebroken en gebutste bonbons verdiende niemand op een verjaardag.
   Er zaten vegen op mijn jas, maar de bonbons waren ongedeerd. Ik nam mijn fiets aan de hand en liep langzaam de dijk af naar Mariëtte’s huis. Ze was blij met de bonbons, en er was gelukkig wijn, dus die christenen vielen wel mee. Omdat het regende, roosterden we het barbecuevlees in de open haard. Dat vond God wel goed. Hij liet het blijkbaar om een andere reden regenen.
   Na drie glazen wijn reed ik weer naar huis. Ik had een lichte alcohol-buzz, want daar was in die tijd niet veel voor nodig. Vallen deed ik op de terugweg niet.
   Mijn derde val was in Leiden. Ik ging vaak naar De Slegte om ramsj of tweedehands boeken te kopen. Ik wilde schrijver worden, en als schrijver moet je veel lezen. Op een donderdagavond wipte ik van de straat de stoep op, maar mijn fietsband sprong niet genoeg omhoog. Mijn fiets scharnierde op de trottoirband en ik vloog als een pinguin op mijn buik de stoep op, vlak voor het PIN-automaat op de Breestraat. Een meisje dat in de rij stond te wachten, schoot kort in de lach. Toen ze mij omhoog zag kijken, zei ze snel: ‘Sorry.’
   ‘Is niet erg,’ antwoordde ik en lachte met haar mee. Pijn deed de val niet. Als een vrouw lacht, doet niets pijn.
   De laatste valpartij die ik mij kan herinneren, was misschien geen val. Het gebeurde op de avond van het Freibierfest, een feest dat werd georganiseerd door de afgestudeerde bierbrouwerij studenten op de campus Weihenstephan van de Technische Universität München. Men moest één kroes kopen en kon die de gehele avond gratis laten vullen. Ik was nog bijna nuchter toen ik naar huis fietste Dat dacht ik tenminste. Ik was al thuis, toen het meisje met wie ik een achtbaanverhouding had, mij een sms schreef. Ik besloot om te keren en haar een sms terug te schrijven dat ik haar op het station zou ontmoeten. En plotseling werd ik van mijn fiets afgeslagen.
   Ik krabbelde overeind; mijn fiets lag op de grond, mijn telefoon ook, en bloed drupte, gutste uit mijn mond. Een geparkeerde auto had ik niet zien staan en ik was er in volle snelheid tegenop gevlogen. Het was middernacht en ik bloedde als een rund. Ik hield de eerstvolgende auto aan en vroeg of de bestuurder mij naar het ziekenhuis kon brengen. Ik trof een barmhartige Samaritaan, die een handdoek uit zijn kofferbak haalde om het bloeden te stelpen. Pas nu kwam de alcohol opzetten en ik begon uit de Bijbel te citeren. De man negeerde het en bracht me naar de EHBO afdeling van kliniek in Freising. Intussen had ik mijn meisje een sms gestuurd dat ik op weg was naar het ziekenhuis.
   Ik geloof niet dat ik een verdoving kreeg, maar van de hechtingen voelde ik niets.
   ‘Krijgt u hier vaak zulke gevallen?’ vroeg ik.
   ‘U kunt beter stil blijven,’ was het antwoord.
   Later belden ze een taxi voor me, die slechts na heel lange tijd op kwam dagen. Uiteindelijk was ik om twee uur weer thuis. Mijn meisje zat op de stoep te wachten en omarmde me. Nog nooit had het resultaat van een val zo goed gevoeld, maar toch beloofde ik haar om nooit meer met de fiets te vallen.

Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact