Toen ik nog in Palo Alto, Californië woonde, bijna 15 jaar geleden, ging ik met Marcel Maassen naar Napa Valley om wijn te proeven. Ik had een goud metallic-kleurige Corolla. Die was wel spuug- en spuuglelijk, maar je kreeg er vrijheid mee. Vrijheid om te gaan waar je wilde – want afstanden in Californië zijn groot en met een fiets kom je niet ver.
   Nu woon ik in België – het land waar fietsen nog populairder is dan in Nederland. Koersen moet ik eigenlijk zeggen. In het weekend kruipen veel mensen op hun racefiets om 30, 40, 60 kilometer te koersen.
   Dit weekend stapte ik ook op de fiets en Marcel Maassen mocht mee, in de rugtas: de blauw en gele kaft van zijn debuutroman Blauwe damp, die ik ooit tweedehands kocht omdat hij in de boekhandel niet meer te krijgen is.
   De eerste stop was bij café-restaurant De Smederij in Winksele, aan de fietssnelweg F3 van Leuven naar Brussel. De Smederij brouwt zijn eigen bier, en ik bestelde een HOPe – een licht blond bier met fruitige hoparoma’s. Ik kreeg er gratis een portie kaas bij met fenegriekzaadjes.
   Ik las in Blauwe damp, want met een boek ben je nooit alleen, ook niet in een café of restaurant. “Mijn moeder: dat crapule is schorriemorrie.”
   Schorriemorrie. Zo’n woord dat mijn ouders vroeger ook altijd gebruikten. Iedereen die in mijn klas zat, was schorriemorrie, en daarom speelde ik altijd alleen. Af en toe ging ik naar een vriendje – het zoontje van de hoofdmeester van een lagere school; de enige in de buurt die geen schorriemorrie was.
   Na een kort praatje met de brouwer en de belofte dat hij de volgende keer uitleg zou geven bij het brouwprocess van zijn bieren, vervolgde ik mijn fietstocht in de richting van Tildonk. Nadat ik in Tildonk het kanaal Leuven-Dijle gepasseerd was, duurde het niet lang tot ik arriveerde bij Hof ten Dormaal – een boerderij-brouwerij met veel experimentele bieren.
   Ik dronk een “sloe”; een zuur bier dat wordt gelagerd op sleedoornbessen.
   De sleedoorn – in het Engels ook wel blackthorn genoemd – is een struik uit de rozenfamilie. De sleedoornbessen of ook wel sleepruimen zijn erg wrang. Eigenlijk moet de vorst eroverheen om ze enigszins eetbaar te maken. Ze worden onder andere verwerkt in jams, maar ook bijvoorbeeld in Slivovitz, de pruimenschnapps uit de Balkan.
   Marcel Maassen’s boek lag voor me op de tafel. Ook zijn tweede roman, Mantelwater, heb ik in de kast staan. Persoonlijk vind ik die nog beter dan zijn debuut.
   De sloe was snel op, en ik stapte weer op mijn fiets. Maar niet nadat ik een aantal flessen bier aan mijn rugtas had toegevoegd. Een bier met verse hop, een zuur bier met krieken, een seizoensbier van vijf granen en drie hopsoorten, een witbier, een IPA, en nog een sloe.
   Stoempend op de pedalen maakte ik vaart in de richting van Kessel-Lo, waar ik naar brouwerij De Coureur wilde gaan. Die brouwerij bestond nog niet zo lang en had ik pas net ontdekt. Ze serveren alleen bier in hun proeflokaal en leveren aan een aantal lokale cafés. Vanwege de coronacrisis kun je nu ook een aantal bieren van hen laten inblikken.
   Gisteren had ik vier blikken besteld, dus ik moest er voor 18 uur geraken, want dan sluit het proeflokaal.
   Ik trapte aardig door, want boven mijn gekromde rug kwamen donkergrijze wolken opzetten. Mijn bandjes zoefden over het asfalt, en pas toen ik op de hoek van de Gemeenstestraat en de Borstelstraat was, voelde ik de eerste druppels vallen. Toen ik mijn fiets op slot zette, begon het pas goed te regenen. Eigenaar Bart liet me onder het afdakje van de tuin, waar een klein terras van twee tafeltjes stond, een glas tripel drinken. Binnen zitten was vanwege de coronacrisis nog steeds verboden.
   Onder het afdakje bekeek ik de naar beneden stromende regen, terwijl ik af en toe een slok van mijn tripel nam. Ik hou wel van tripel. Het is een sterk blond bier, waar meestal wel een beetje koriander in zit. De naam komt oorspronkelijk van Westmalle Tripel, een trappistenbier van het klooster Westmalle, die het de naam gaf om hun sterkste bier aan te duiden.
   Ik liet Marcel Maassen in mijn rugtas zitten en keek af en toe naar de lucht. De grijze tinten werden langzamerhand lichter. In de tussentijd genoot ik van mijn bier. De moutige, maar frisse geur, het zachte, maar ook hoogalcoholische mondgevoel, en het prikkelende gevoel dat in mijn schedelpan was aangekomen.
   De blikken die ik bij Bart besteld had, pasten nog net in mijn rugtas. Het had inmiddels opgehouden met regenen. Ik stapte op mijn fiets en voordat ik de laatste brouwerij aandeed, reed ik kort langs mijn huis om mij van mijn volle rugtas te bevrijden. Dat was nauwelijks een omweg, want de laatste brouwerij – Brouwerij De Vlier – was nog geen tien minuten fietsen van mijn huis. Vroeger, toen ik nog geen kinderen had, kwam ik hier bijna elke andere zaterdag. Nu was het welhaast twee jaar geleden dat ik eens langs was geweest, maar brouwer Marc kende mij nog steeds.
   Twee jaar geleden organiseerde ik een jaarlijks symposium over “activity-based protein profiling” in Leuven, en bezorgde Marc twee soorten van zijn bier met aangepast symposiumlabel als symposiumbier. Het symposium was een daverend succes, en het symposiumbier werd met een staande ovatie ontvangen.
   Nu zat ik op het terras van De Vlier, met brouwer Marc en stamgast Jos te geniet van een “Brut”, een “aperitiefbier” dat wordt gefermenteerd met een champagnegist en daardoor een heel frisse smaak heeft. Maar na twee glaasjes hield ik het voor gezien.
   “Blijf je nog niet even?” vroeg Jos.
   “Nee, ik moet terug naar Marcel,” zei ik, terwijl ik bedacht dat Blauwe damp nog in de rugtas zat die ik thuis had afgedropt. “Marcel Maassen wacht thuis op mij.”
   Ik rekende af, stapte op mijn fiets en reed in langzame tred de laatste kilometer naar huis.

.
Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact