‘Goedemorgen’
   ‘Ik had een taxi besteld voor half zeven vanmorgen.’
   ‘En?’
   ‘Het is nu kwart voor zeven, en hij is er nog steeds niet.’
   ‘Uw adres?’
   Ik noemde mijn adres.
   ‘We hebben geen taxi in de buurt, meneer.’
   ‘Die reservering is gisteravond gemaakt.’
   ‘Dat zie ik, maar we hebben geen taxi in de buurt. Ik kan uw een nummer geven van een andere taxi-centrale.’
   ‘Maar ik had een reservering.’
   ‘Ik heb u wel gehoord. We hebben geen taxi in de buurt. Dat is alle informatie die ik heb. Wilt u dat andere nummer?’
   Ik gooide de telefoon op de haak. Vertrouw niet op een taxi, dacht ik, vertrouw op jezelf.
   Mijn koffer woog twintig kilo. Ik had de minimale hoeveelheid kleding ingepakt, en de maximale hoeveelheid wijn – acht flessen die ik dit weekend in Napa Valley had gekocht. Het zou een mooie Thanksgiving worden.
   Ik besloot met mijn koffer naar het treinstation in Palo Alto te lopen. Ik had nog tijd om een latere trein te halen, zodat ik nog op tijd op het vliegveld zou zijn.
   Buiten was het al licht geworden, maar er was nog weinig verkeer op Alma Street. Ik gooide mijn laptoptas over mijn schouder, trok mijn vliegtuigkoffer voort en kreeg ik zowaar een flash-back.
 
Ruim drieënhalfjaar geleden liep ik van Boerhaavelaan 224 naar het centraal station in Leiden. Ik stond op het punt om naar de Verenigde Staten te verhuizen, en ik had twee koffers van elk dertig kilo bij me. Het was vier uur ’s nachts, het regende, en na vijftig meter lopen waren de spieren in mijn armen verzuurd. De koffers hadden wel wieltjes, maar ze waren topzwaar, en bij elke oneffenheid in het trottoir raakten ze uit balans. Meer dan tien keer zijn ze omgevallen, die koffers. Eén keer tegen een geparkeerde auto, maar op dit uur was niemand gelukkig nog wakker.
   Met een verhit hoofd en pijn in mijn armen kwam ik nog net op tijd bij Leiden Centraal aan, waar de trein naar Schiphol al stond te wachten. Ik dacht: de volgende keer neem ik een taxi.
 
Om tien over zeven arriveerde ik bij het treinstation op California Avenue. Ik was vroeg, constateerde ik. De trein zou pas om half acht vertrekken. Een enkele reis naar Milbrae, waar de metro naar het vliegveld stopt, kostte slechts vier dollar.
   ‘Goedkoop én goed voor het milieu,’ zei ik bij mijzelf.
   Zittend op mijn koffer en met mijn kop in de zon las ik een hoofdstuk uit ‘On the road’ van Jack Kerouac. Sal Paradise, de hoofdpersoon uit On the road, is constant op weg van de oostkust naar de westkust, en terug. Nu mijn vriendin in Philadelphia woont, zal ik ook vaak de reis tussen de twee kusten maken. Niet met de auto of liftend, maar met het vliegtuig – als ik mijn vlucht tenminste zou halen. 
   Er verschenen meer mensen op het perron. Een man met een lange jas, een vrouw met een beker koffie, twee scholieren, een jongeman op een step, drie mensen met fietsen, en twee bejaarde vrouwen. Ik dacht: wat doen die bejaarden op dit vroege uur hier? 
   De trein was twintig minuten te laat. De oorzaak was onduidelijk, maar ik had mijn vermoedens. Het waren niet de bejaarde vrouwen; ze zagen er wel belachelijk uit met hun veel te grote zonnebrillen, maar ze stapten kwiek de trein binnen. De veroorzakers van de vertraging waren twee rolstoelers en een vrouw met blindegeleidehond. Ze hadden allen hulp nodig hadden bij het in- en uitstappen, terwijl ik steeds zenuwachtiger de tijd op mijn horloge met de dienstregeling vergeleek.
   Mijn overstap op de metro verliep relatief soepel – ik hoefde slechts tien minuten te wachten, maar het kwaad was al geschied. Ik arriveerde uiteindelijk zo laat op het vliegveld dat ik niet meer in kon checken.
   ‘Ik ga doen wat ik kan om u op een andere vlucht te krijgen,’ zei de vrouw achter de balie van United.
   En ik dacht: vertrouw niet op de trein, vertrouw op jezelf.
   Voortaan neem ik gewoon de auto.

Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact