Op het vliegveld kom ik altijd rare mensen tegen – ik weet niet wat het is. Ze schijnen interesse in mij te hebben. Ook op 22 januari, toen ik terugkwam van een sollicitatiegesprek aan een universiteit in Philadelphia.

Ik was ruim een uur te vroeg bij gate D9 van Philadelphia International Airport, vanwaar het vliegtuig naar San Francisco zou vertrekken. Gelukkig was er een drinkgelegenheid in de terminal. Ik nam op een barkruk plaats, bestelde een Grolsch en een cheesesteak sandwich, en ging in een boek zitten lezen; The Satanic Bible. Hoewel de titel anders doet vermoeden, is het geen occult geschrift, maar een handleiding voor de atheist die zowel persoonlijke verantwoordelijkheid als lichamelijk genot hoog in het vaandel heeft staan.
   ‘Hier is je bestelling,’ zei het barmeisje.
   Nadat ik de cheesesteak sandwich naar binnen had gewerkt, kwam er een man met een babyface naast me zitten, die ook een pint Grolsch bestelde. Hij kwam me vaag bekend voor, maar pas veel later realiseerde ik me dat hij me deed denken aan George, de hoofdpersoon uit Gossamer, of Herfstdraden, van Gerard Reve.
   Met een lompe beweging bracht hij het glas naar zijn mond en slurpte een slok bier naar binnen. Hij had een rode gloed in zijn gezicht. Ik vermoedde dat dit niet zijn eerste pint was.
   Hij stak de hand naar me uit en zei: ‘Mijn naam is Lucifer O’Brien.’
   Ik vroeg me af of hij de titel van mijn boek gezien had.
   O’Brien had zijn vliegtuig naar Pittsburgh gemist en kon pas vanavond een andere vlucht nemen. Hij had besloten om het op een zuipen te zetten.
   ‘Laten we een borrel nemen,’ zei O’Brien, toen hij zijn bier op had. Hij wenkte het barmeisje. ‘Twee glazen van wat deze meneer hier wil.’ Hij wees op mij.
   Ik koos een Absolut – mijn favoriete wodka.
   Het meisje pakte de fles Absolut van achter de bar en schonk twee glazen in.
   ‘Down the hatch, Steve,’ zei O’Brien.
   Ik zei niets en goot het drankje in mijn keelgat.
   O’Brien wachtte nog steeds. ‘Je moet zeggen: Down the hatch, Lucifer.’
   ‘Down the hatch, Lucifer.’
   O’Brien dronk zijn glas leeg, zette het met een klap op de bar en keek me daarna indringend aan. ‘Jij gelooft niet dat ik Lucifer heet, hè?’
   Ik nam een slok bier en zei dat bepaalde woorden niet als voornaam zijn toegestaan. Dat er in Zweden ooit een echtpaar hun zoon Satan wilde noemen, maar dat de burgeljke stand dat heeft geweigerd.
   ‘Zweden!’ riep O’Brien. ‘Maar we zijn hier in de Verenigde Staten! Hier mag alles. Die negers hier geven hun kids alle soorten onuitspreekbare namen, dat wil je niet weten!’
   Volgens mij was dat onzin, en ik haalde mijn schouders op.
   ‘Ik heet Lucifer,’ zei O’Brien, ‘eerlijk waar. En ik ben echt fucked up, weet je! Mijn vader was een alcoholist die zelfmoord heeft gepleegd toen we nog in Kansas woonden. Sindsdien ben ik fucked up.’
   Ik besloot hem te negeren en nam een laatste slok van mijn Grolsch.
   ‘Geloof je me niet?’ vroeg O’Brien. Hij greep de ballpoint die ik in het borstzakje van mijn pak had zitten. ‘Ik steek je overhoop, hoor! Kom mee naar de toiletten, en dan steek ik je overhoop.’
   Voordat hij iets kon doen, was de pen tussen zijn dikke vingers door geglipt.
   Ik bukte me om de pen van de vloer te rapen, pakte mijn spullen bijeen en ging naar de gate. Het instappen zou over tien minuten beginnen.

In het vliegtuig dacht ik aan mijn ex-vriendin, die in Philadelphia woont. Zij was de enige reden dat ik hier gesolliciteerd had. Nu was er niets meer dat mij aan deze stad bond. Ik vroeg me af of ik de sollicitatie nog serieus moest nemen.
  Philadelphia heeft een centrum met veel restaurants en bars. Maar één groot minpunt is dat de stad veel onveilige buurten heeft. Zelfs op het vliegveld moet je uitkijken.

Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact