Koninginnedag
Koningsdag heb ik compleet gemist. Ik ben nog gewend aan koninginnedag
op 30 april. Voor mij betekende dat meedoen met de
Vlaardingse Havenloop. En wat door de Vlaardingse binnenstad slenteren,
broodjes paling eten, en hier of daar met dartpijlen of blikgooien mijn
geluk beproeven.
Ik herinner me nog de koninginnedag die speelde rond de
eerste Golfoorloog. Er stond een als sjeik verklede man met een stuk
spaanplaat op de hoogstraat. "Deze sjeik maakt u rijk" stond er op
geschilderd. Eronder hing een briefje van tien. Wie met een dartpijl de
kop van Frans Hals raken kon, kreeg tien gulden. Drie pijlen gooien
kostte 1 gulden. Maar de enige die rijk werd, was de sjeik zelf,
natuurlijk.
29 april 2014,
Steven Verhelst
Dozen
Zes jaar geleden bedroeg de inhoud van mijn leven nog 17 kartonnen dozen. Nu waren het 48 dozen.
De verhuizers, aangevoerd door een Beierse grijsaard met
zwarte hoed, namen elk half uur een rookpauze. Toen ze na vier uur
wegreden, vond ik de peuken op het balkon. Die werden dus niet mee
verhuisd.
26 april 2014,
Steven Verhelst
Papieren geheugen
In de lade van mijn bureautafel vond ik een stapel oude agenda's. Nu
heb ik een online kalender om mijn afspraken niet te vergeten, tien
jaar geleden nog niet. Toen schreef ik afspraken nog in een papieren
agenda.
April 2004 was een goed jaar. Ik was net gepromoveerd en
verhuisde naar Palo Alto. Met een vriend ging ik het eerste weekend
meteen naar San Francisco, waar we wat rondliepen in wat het
financiële district bleek te zijn.
"Weet je waar jullie heen moeten gaan?" zei een man die
met ons op de bus stond te wachten. "Naar Height Street. Dat is wel wat
voor jullie jonge jongens."
Wij naar Height Street. We liepen in de richting van het
Golden Gate Park, en hoe dichter we bij het park kwamen, hoe meer
hippie winkels we zaten. Ook kreeg ik al snel de eerste drugs
aangeboden, een neger die in het voorbijgaan zonder mij aan te kijken
"Hash, coke, XTC" mompelde.
In mijn agenda schreef ik dat niet. Voor zulk soort voorvallen heb ik geen papieren geheugen nodig.
24 april 2014,
Steven Verhelst
Tolletje
In een surprise-ei vond ik een klein tolletje, dat met een plastic snoertje tot snorren gebracht kan worden.
Ik moest denken aan mijn opa, met wie ik op
zaterdagochtend spelletjes deed wanneer mijn oma in de slagerij
werkte. Mijn favoriete spel bestond uit een klein, zeskantig, houten
tolletje dat met de hand op een vlak tafelblad of schaakbord tot
draaien gebracht moest worden, totdat het omviel op een van de zes
kanten. Op de zijde die naar boven lag, stond dan bijvoorbeeld "neem 1"
of "geef 2". Als speler moest je dan twee fiches in de pot doen, of er
juist eentje uithalen. Want elke speler had fiches, en het was
natuurlijk zaak aan het einde van het spel zo veel mogelijk fiches te
hebben. Het beste kon het tolletje op "neem alles" komen, zodat je de
gehele pot naar je toe kon schuiven.
Veel had het spel niet om het lijf. Je hoorde het draaien
van het tolletje op het schaakbord, het druppen van de kraan in de
keuken, het tikken van de klok. En af en toe het gejuich van mij of
mijn opa, wanneer "neem alles" naar boven lag.
Nu tol ik rond in de wereld, aangedreven door het lot, nog
immer wachtend tot ik ergens voorgoed neerkom - hopelijk met de
boodschap "neem alles".
22 april 2014,
Steven Verhelst
Pasen
Pasen zegt mij niets. Het Christelijke
paasverhaal is een mythe gebaseerd op eerdere verhalen, en de paashaas
is natuurlijk een commerciële vinding om de omzet van bakkerijen
en chocolaterieën te verhogen.
Ik kocht vijf gekleurde paaseieren bij de bakker en
verstopte ze in onze nieuwe woning. Mijn vrouw vond ze snel, omdat er
nog weinig spullen in het huis staan. Gelukkig maar, want het
ontbijt was al klaar
.
20 april 2014,
Steven Verhelst
Boeken
Van alle kasten in een huis is de boekenkast de belangrijkste. Als
ik bij mensen thuis kom, inspecteer ik (eerder nog dan de inhoud van de
drankkast) de boeken die in hun boekenkast staan. Het is een goede
afspiegeling van hun ziel.
De nieuwe boekenkast in ons huis is nu nog leeg, maar
staat binnenkort weer vol met Reve, Brusselmans, Grunberg, Hermans,
Wolkers, Bukowski, Coupland.
18 april 2014,
Steven Verhelst
BVB
Het Rijn-Ruhr gebied is voetbal's ground zero. Borussia Dortmund,
Schalke'04, FC Köln, Bayer Leverkusen, Borussia
Mönchengladbach.
Ik ging naar de kroeg, en ik was de enige met een boek bij
me. De rest had gele sjaals om met de letters BVB. Ballverein Borussia
Dortmund. Ze speelden de halve finale om de Duitse beker. Ik kon nu
moeilijk gaan zitten lezen, dacht ik. Misschien werd ik dan gelyncht
door tien BVB fans. Hoewel, het was hier redelijk gemoedelijk. Ik was
in Essen, en dat was redelijk neutraal terrein. De enige plaatselijke
club hier was Rot-Weiss-Essen, die in de vierde liga speelde.
Niet lang na het eerste doelpunt van Dortmund ging ik naar
huis. Vandaag was ik weer op het internet aangesloten.
Hoogstwaarschijnlijk was daar iets beters te vinden dan een
voetbalwedstrijd.
15 april 2014,
Steven Verhelst
Afgesloten
Ik was een paar dagen afgesloten van het internet. Lekker rustig. Nu
had ik nog slechts mijn mobiele telefoon met Whatsapp die me te pas en
te onpas kon storen. Maar die telefoon legde ik in de ene hoek van ons
nieuwe huis, en ik ging in de andere hoek zitten, met een biertje, een
boek van Hunter S. Thompson, en mijn laptop - voor als ik inspiratie
kreeg.
"Isolation is the gift" schreef Bukowski in het gedicht
Roll the dice.
"You'll ride life straight to perfect laughter. It's the only good life there is."
14 april 2014,
Steven Verhelst
Rood
Je hoeft in Dublin maar op straat rond te kijken, en je ziet altijd wel
iemand met rood haar. 10% van de Ieren schijnt rood haar te hebben. Dat
is op Schotland na het hoogste percentage roodharigen in een land. Tja,
wat moet je met die informatie van Wikipedia? Weinig. Dus nam ik nog
maar een pint Smithwicks in de pub.
11 april 2014,
Steven Verhelst
Dublin
In Dublin zijn ruim 700 pubs. Het is een stad van drinkers. Alle Ieren drinken graag, kreeg ik het idee.
Ik deed een literaire kroegentocht, waarbij twee acteurs
werken citeerden van James Joyce, Oscar Wilde en andere Ierse
schrijvers. Een van de acteurs leek op een verlopen Jan Timman die een
paar dagen onder een brug geslapen had. En misschien had hij dat ook
wel.
De andere acteur vertelde een verhaal over Oscar Wilde, en
hoe hij ooit op tour was in de Verenigde Staten en in een
zilvermijnstadje belandde. De zilvermijnwerkers vonden het maar niets,
die lezing van Wilde, en nodigden hem voor een diner uit in de
zilvermijn. Er stond slechts whisky op het menu. Ze zouden die Wilde
als hij dronken in slaap viel, hier in het donker achterlaten.
Maar Oscar Wilde, Ier als hij was, dronk ze allemaal onder tafel en verliet als enige de zilvermijn.
Oscar Wilde zou ik niet onder tafel kunnen drinken, laat staan schrijven.
Ik bestelde een pint Pale Ale in O'Neills pub, en dronk
gretig, want binnen 20 minuten zouden we weer naar een andere pub gaan,
voor een ander verhaal over een Ierse schrijver.
9 april 2014,
Steven Verhelst
Van Boom
Op zaterdag reed ik van Leuven door
Zuid-Limburg terug naar mijn woonplaats Freising. Ik kwam langs
het plaatsje Simpelveld en moest denken aan mijn promotor,
professor Jacques van Boom, die daar werd geboren.
Misschien kwam het door zijn grijze haren of door het
gezag dat hij uitstraalde, maar we noemden hem nooit bij zijn voornaam.
Met collega's hadden we het over 'de chef'. Hij was een kleurrijk
figuur die zich van conventies niets aantrok.
Auto rijden deed hij niet. Hij kwam altijd op de brommer
van Oegstgeest naar het laboratorium in Leiden. Om half acht 's
ochtends. Op de foto is hij op weg naar een promotie aan het Rapenburg,
op 18 december 2002. Dat was nog geen twee jaar voor zijn dood.
Ik was de voorlaatste assistent-in-opleiding die onder zijn begeleiding promoveerde.
Mijn promotietijd was misschien de moeilijkste tijd van
mijn leven - zowel door wetenschappelijke als persoonlijke problemen.
Ik stond aan de rand van de afgrond, maar ik ben blij dat ik
volgehouden heb. Dat is een wetenschappelijke promotie. Afzien zoals je
nog nooit afgezien hebt, en desondanks volhouden.
Twee weken geleden was het al weer tien jaar geleden dat
ik ben gepromoveerd. Nu begeleid ik mijn eigen promovendi en hoop
ik binnenkort een vaste academische positie als professor te
krijgen.
Mijn medewerkers mogen mij gewoon bij mijn voornaam
noemen. Maar ik zou er niets op tegen hebben als ze me achter mijn rug
om 'de chef' noemen.
7 april 2014,
Steven Verhelst
Biologisch
Dat biologisch voedsel beter is voor milieu en gezondheid, valt te betwijfelen, las ik in een stuk in
De Volkskrant.
Ik kan me daar wel in vinden. Gisteren kwam ik in de supermarkt een
biologische komkommer tegen die in plastic folie verpakt was. Mocht het
biologisch kweken van komkommers beter voor het milieu zijn, dan was
dat door het gebruik van plastic wel teniet gedaan.
Het beste is natuurlijk zelf gekweekte groente uit eigen
tuin. Maarten 't Hart is vanaf komende maandag te zien in een nieuw TV
programma "Maartens moestuin", waarover hij in
De Wereld Draait Door kwam vertellen.
Hopelijk eet ik later dit jaar ook uit eigen tuin. Al moet
er dan nog veel gebeuren. De eerste vijftien zakken tuinafval zijn al
aangeharkt. En dan hebben mijn vrouw en ik hooguit pas een kwart van
onze nieuwe tuin onder handen genomen. Dus grote oogsten zullen wel
moeten wachten tot volgend jaar. Ik haal mijn groente tot dan gewoon
uit de winkel. Het liefst gewoon en niet biologisch.
5 april 2014,
Steven Verhelst
Vlaanderen
Komend weekend is de eerste van de grote Vlaamse wielerklassiekers: De Ronde van Vlaanderen.
Morgen rijd ik Vlaanderen uit (met de auto), terug
naar Beieren. Ik was in Leuven, voor minder dan vierentwintig uur.
In de kofferbak van mijn auto zitten een aantal Belgische
bieren, omdat ik verveeld ben geraakt met de Beierse bieren. Ik heb
onder andere een 'Straffe Hendrik' bij me. Die kon ik natuurlijk
niet laten staan, aangezien een van mijn geboortenamen Hendrik is. Ik
ben vernoemd naar mijn oma van moeders kant, die Hendrina van Heijst
heette. Zij werkte in een slagerswinkel, van haar tienerjaren tot na
haar pensioen. Een vlezige vrouw die een aangename geur van vers
gedraaide worsten met zich mee droeg.
Bij mijn oma en opa keken we vroeger (toen ik kind was en
we thuis slechts zwart-wit televisie hadden) op zondagmiddag altijd
Toppop in kleur. Vaak waren er ook wielerwedstrijden. Tour de
France, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix. Maar de zondag
eindigde bijna altijd met een groot plastic doosje Filet Americain dat
mijn oma aan ons meegaf. Dat was nog over uit de slagerij.
Nu drink ik nog een Duvel tripel hop in de hotelbar in
Leuven, zonder iets te eten erbij. Het liefst zou ik een toastje met
Filet Americain hebben.
4 april 2014,
Steven Verhelst
Kings Cross
Vorige week stond ik in de rij bij de bagagekluizen op het
Londense station Kings Cross rondhing. Een flinke rij stond er. Maar de
langste rij stond voor perron 9 3/4. Waar Harry Potter in zijn boeken
de trein naar Hogwarts nam.
3 april 2014,
Steven Verhelst
Doorgaan
Ik
blijf natuurlijk schrijven. Dat is zo klaar als een klontje. Ondanks
wat ik gisteren schreef. Want er komen nog dagelijks verhalen in mij
op. Dingen die ik meemaak, en dingen die ik mee had kunnen maken.
Gisteren haalde ik een afwasmachine op bij een
gepensioneerde man, voor in de keuken van onze nieuwe woning. De man
zei dat de afwasmachine van zijn moeder was geweest, een
dementerend oud vrouwtje. 'Als hij in die paar jaar 50 keer is
gebruikt, is dat veel. Ze was in de war.'
Ja, dacht ik. Maar misschien was ze wel zo in de war dat ze elke dag drie keer de afwas deed. Wie zal het zeggen?
De man zelf was eenzaam, en daarom had hij een week
geleden een hond gekocht. 'Hij moet nog naar de hondenschool, want
luisteren doet hij niet goed.'
In mijn fantasie was de man zelf een beetje in de war, en
had hij de afwasmachine diezelfde ochtend nog aan iemand anders
verkocht. Een Duitser die Stefan heette. Vandaar de verwarring. Voor de
terugweg bood de man mij een koffiebroodje aan, als troost voor het
mislopen van de afwasmachine. Maar ik wilde geen koffiebroodje, en de
scène die volgde, begon zich in mijn hoofd uit te dijen.
Uiteindelijk kwam ik gewoon met een afwasmachine in mijn
auto terug naar huis. Bij de bakker in de straat kocht ik een
koffiebroodje. Het was tenslotte al halverwege de middag,
2 april 2014,
Steven Verhelst
The End
Een jaar geleden kwam ik in Vlaardingen, aan de rand van een wijk waar
woningen gesloopt werden, een "Nemo" knuffeldier tegen. Vroeger zouden
er allerlei verhalen in mijn hoofd zijn opgeborreld. Verhalen naar de
herkomst van deze Nemo. Van kinderen die hun ouders het hoofd gek
zeuren om een knuffeldier op de kermis. Van een kleuter die zijn
knuffel vergeten was in zijn koffertje te doen en nu slapeloze nachten
heeft. Van meisjes die hun speelgoed ontgroeid zijn en met elkaar
chatten over jongens en over hoe je het lekkerst met je poesje kunt
spelen.
Maar mijn hoofd blijft voornamelijk leeg tegenwoordig. En misschien maak ik gewoon niets meer mee.
Het wordt hoog tijd om aan deze blog een einde te maken.
1 april 2014,
Steven Verhelst
