Skynet


Ik ben fan van de Terminator films. De eerste twee tenminste. En ook de serie The Sarah Connor Chronicles heb ik gezien. Helaas werd na het tweede seizoen, dat met een enorme cliffhanger eindigde, besloten de serie te stoppen.
   In de Volkskrant las ik dat Google een aantal overnames heeft gedaan op het gebied van Robotics en Kunstmatige Intelligentie. Er werd meteen gespeculeerd op een Terminator-achtige toekomst. Maar zou dat niet kunnen? De natuur heeft de mens ook gecreëerd, en wij maken de natuur kapot. Misschien maken wij nu iets dat ons op den duur kapot maakt. En het zou zo maar kunnen.
   In Terminator 2: Judgement Day was er sprake van 29 augustus 1997 waarop de machines begonnen met de wereld over te nemen. Die dag hebben we al lang gehad. Maar wat er over 20, 30 jaar staat te gebeuren, weet ik niet. Over een paar jaar vliegen intelligente drones waarschijnlijk al om je oren. En als die dan ook nog zelfbewust worden...

27 januari 2014, Steven Verhelst

---

Trein

Wanneer ik in Beieren met de trein reis, is er vrijwel altijd iets opmerkelijks. Mannen met lederhosen of alpenhoedjes, mannen met een snor of een mat in hun nek.
   Vandaag ging ik van München naar Ulm, maar veel bijzonderheden vallen er niet te melden. Daarom las ik maar een boek van Ronald Giphart. Gelukkig kwamen daar genoeg bijzonderheden in voor.

24 januari 2014, Steven Verhelst

---

Zandloper


Vandaag is het precies een maand geleden dat ik voor het eerst als getrouwde man ontwaakte naast mijn lieve, mooie en intelligente vrouw. We hadden de huwelijksnacht in een kasteel doorgebracht. Schloß Hugenpoet.
   Ik drink geen koffie, dus bij het ontbijt bestelde ik een thee. Niet veel later bracht de ober een kleine theekan. En een zandloper.
   De laatste keer dat ik een zandloper had gezien, was tijdens een bordspel, vijfentwintig jaar geleden. Nu gaven de vallende zandkorrels de tijd aan dat ik de theeblaadjes in het hete water moest laten trekken. Ik wachtte geduldig en genoot van een perfect kopje thee.

21 januari 2014, Steven Verhelst

---

Ondergang

De mens is gedoemd om onder te gaan. Dat staat bij de geboorte al vast. Wat het oplevert is kunst en literatuur. Minutieus en met satanisch genoegen beschreven lotgevallen in het werk van W.F. Hermans, of hilarisch beschreven verhalen in de nieuwste verhalenbundel van Arnon Grunberg, Apocalyps, die ik op het moment aan het lezen ben.
   Mijn ondergang ligt misschien ook op de loer, als een achter een struik verborgen hyena, als een terrorist die plotseling uit een smal steegje kan opduiken. Maar in angst leven helpt niet.
   Het noodlot is een woeste, zwarte zee, en wij deinen hulpeloos mee. Glimlachen en watertrappelen, tot we voorgoed naar de bodem getrokken worden.

20 januari 2014, Steven Verhelst

---

Kölsch


In Keulen wordt Kölsch gedronken. Kleine limonadeglaasjes van een ijskoud en voornamelijk naar water smakend bier. Erg verfrissend, dus ik dronk in rap tempo de glaasjes die de ober steeds weer voor me neerzette.
   De eerste keer dat ik Kölsch dronk, bijna zes jaar geleden, liep het niet goed af. Ik kon de geturfde streepjes op mijn bierviltje niet meer bijhouden. Tien, vijftien, twintig?
   Nu hield ik de tel meer bij, en na een paar glaasjes zette ik mijn bierviltje bovenop mijn glas. Het teken voor de ober dat je genoeg hebt, dat je wilt betalen.
   Met bankpas kon je niet betalen en cash had ik niet bij me. Dus ik moest of borden wassen of snel geld gaan pinnen. Ik koos voor het laatste. Mijn vrouw moest als onderpand in de kroeg blijven. Tien minuten later kocht ik haar vrij, en namen we de trein terug naar het Ruhrgebiet.

19 januari 2014, Steven Verhelst

---

Een dag in Gent

België is een goed land. Het land waar ze de minste problemen hebben met het uitspreken van mijn achternaam. In het Vlaamse deel tenminste.
   Het was vijf over half zes toen ik op het station van Bruxelles-Midi aankwam. Ik keek naar het bord met vertrektijden. Treinen naar Sint Niklaas vertrokken van perron 13, treinen naar Geraardsbergen van perron 20.
   Geraardsbergen. Waar de beroemde Muur ligt. De scherprechter in De Ronde van Vlaanderen.
   Zal ik stiekem naar Geraardsbergen gaan, dacht ik, in een kroegje zitten en bij een Belgisch biertje dromen van de Vlaamse wielerklassiekers en mannen als Edwig van Hooydonck en Johan Museeuw?
   Uiteindelijk liep ik naar  perron 11, waar mijn trein richting Gent vertrok.
   En zo kwam ik naar Gent. Voor een dag. Anderhalve dag.
   Ik ging op restaurant met professor Kris Gevaert, een erg aardige man en een expert op het gebied van proteomics. Het meisje van de bediening nam onze jassen aan en wees ons onze tafel. Ik bestelde een salade met warme geitenkaas als voorgerecht en als hoofdgerecht coquilles St. Jaques, bloedworst en rode kool. Een interessante, smaakvolle combinatie.
   's Avonds liep ik alleen door de binnenstad van Gent. Door straatjes als Schoenlapper Straat en Lievenkaai. Ik liep door de wijk Patershol langs het huis van Herman Brusselmans, maar zag niets. Op vakantie was hij niet, want Herman Brusselmans gaat niet op vakantie. Misschien was hij eten bij zijn ex-vrouw, want die ziet hij nog bijna elke dag, had ik hem horen vertellen in interviews op YouTube.
   Tegenover burcht Gravensteen ging ik de kroeg "de alchemist" binnen. Dat leek me wel wat voor mij. Ik dronk er een glas Duvel. Daarna ging ik naar een ander café en dronk een St Idesbald blond. En een Houblon Chouffe. Nuchter bleef je er niet van, maar wie kon dat iets schelen?

15 januari 2014, Steven Verhelst

---

De man die werk vond


Dagboek van een vermoeide egoïst. Dat vind ik de mooiste boektitel van Herman Brusselmans. Als het om inhoud gaat, is het waarschijnlijk De man die werk vond. Over de lotgevallen van een verveelde bibliothekaris. Zo gaat dat met werk. Op sommige momenten hangt het je kloten uit. Dan wil je je het liefst zo gedragen als Louis Tinner. Bier drinken tijdens mijn werk, doe ik niet - hoewel dat hier in Beieren wel zou mogen. Een halve liter tijdens de lunch is officieel toegestaan, geloof ik.
   Ooit dronk ik een biertje tijdens een lunch van een sollicitatiegesprek. Dat was meer dan zeven jaar geleden, in Dortmund. De baan kreeg ik niet. Maar treurig ben ik daar niet om. Misschien was ik daar wel zo ongelukkig geworden dat ik dagelijks mensen verbaal lastig was gaan vallen, zoals Louis Tinner.   

14 januari 2014, Steven Verhelst

---

Reve, Brusselmans, giraffen en geoudehoer

Nog voordat ik door scheikunde gegrepen was, was ik bezeten door literatuur. Literatuur is natuurlijk veel belangrijker dan scheikunde. Scheikunde houdt de mensheid in leven. Maar de mensheid blijft in leven met het doel om literatuur te lezen. Nou ja, ik tenminste. En hopelijk nog een deel van de samenleving.
   Vlak bij Gent, waar ik morgen met de trein naartoe reis, ligt Machelen-aan-de-Leie. Daar is Gerard Reve begraven. Vroeger woonde hij er. Nu ligt hij er begraven.
   Eigenlijk zou ik naar het graf van Reve moeten gaan. Niet om bloemen neer te leggen. Misschien om een fles rode wijn te zuipen en gewoon rustig op de zerk te zitten, een paar gedichten van Reve lezend. Maar daarvoor is geen tijd. Vanwege de scheikunde. Ik moet een lezing geven aan de universiteit. Wat een bullshit.
   Mijn hotel is in het centrum van Gent. Ik ben van plan om naar een paar kroegen te gaan in de hoop Herman Brusselmans tegen het lijf te lopen. Die kans is misschien klein, want Brusselmans drinkt niet meer en zit de hele dag te schrijven, maar toch is er een kans.
   Dertien jaar geleden schreef Brusselmans tijdens een signeersessie een opdracht in het boek dat ik zojuist gekocht had: "Schrijf een verhaal met de titel: Drie giraffen en de toekomst van Zeeuws-Vlaanderen."
   Een aantal jaar later verscheen dat verhaal in literair tijdschrift Passionate. Weliswaar onder de naam "Suzets zelfmoord en de toekomst van Zeeuws-Vlaanderen", maar goed. De giraffen, die oorspronkelijk in het verhaal voorkwamen, waren geschrapt. Dat gebeurt nu eenmaal met schrijven. Het verhaal heeft een paar prachtige eerste paragrafen, waarvan Dennis de Nooijer, het maken van kaas en het roken van joints de belangrijkste ingrediënten zijn. De rest van het verhaal is bullshit, te complex, te gehaast.
   Dat moest ik maar eens doen: een verhaal schrijven, en de laatste drie kwart ervan door het toilet spoelen. Wat overblijft, is misschien ook bullshit. Geoudehoer zonder enige betekenis. Maar, zoals Reve zei, er is niets tegen geoudehoer, zolang Gods zegen er maar op rust.

13 januari 2014, Steven Verhelst

---

België

Waar kan ik heen? Ik kan niet naar Duitsland, kan niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng
Waar kan ik heen? Ik kan niet naar Chili, kan niet naar Chili, daar zijn ze zo eng
Ik wil niet wonen in Koeweit, want Koeweit dat is me te heet
En wat Amerika betreft, dat land bestaat niet echt  - Het goede doel - België

Overmorgen reis ik naar België. Wat weet ik van België? Dat ze er veel verschillende bieren hebben, en dat elk dorp een friettent heeft. België is het land van Eddy Merckx, Herman Brusselmans, Kamagurka en Jambers. Veel meer bekende Belgen ken ik niet. Maar misschien leer ik er een paar kennen, komende week.

12 januari 2014, Steven Verhelst

---

Loperamide

Goulashsoep. En dat elke vijftien minuten.
   'Koopt u maar loperamide,' zei de dokter.
   Misschien wist hij al dat ik een licht hypochondrische aard heb en ik bang was voor boze bacteriën of krioelende parasieten, terwijl er niets aan de hand was.
   Loperamide grijpt aan op opioid-receptoren van de motorische zenuwen van het darmsysteem. Kort gezegd remt het de peristaltische bewegingen. Ik kocht een doosje met tien tabletjes bij de apotheek, maar slikken deed ik ze niet. Voor je het wist, stond alle peristaltiek stil en zat je uiteindelijk met een gefossiliseerde kaksteen die de endeldarm blokkeerde, zodat je drie dagen niet meer zou kunnen.
   Ik liet het doosje op de eetkamertafel liggen en nam plaats op de bank, met pretzels en bier. Dat zou ook wel helpen, dacht ik.

11 januari 2014, Steven Verhelst

---

Hamburger


Vorige week at ik op de Reeperbahn een burger in het kleinste hamburgerstation ter wereld. De afgelopen dagen heb ik weinig kunnen eten - maar vandaag at ik weer normaal. Geen hamburger nog. Maar dat komt wel weer.

9 januari 2014, Steven Verhelst

---

De wraak van de loempia

Toen ik kind was, kreeg ik één keer voedselvergiftiging. Althans, dat dacht mijn familie. Iedereen behalve mijn vader had een loempia van de snackbar gegeten (mijn vader vermijdt het liefst alle voedsel dat aziatisch is). En iedereen werd ziek - behalve mijn pa.
   Ik had mijn bedenkingen. De loempia was in bruisend frituurvet gegaard. Een straffe ziekteverwekker die daar tegen kan.
   Dan naar het heden. Zondagavond running sushi. Maandagmorgen running to the toilet. En rillingen. En spierpijn. Was het dat laatste stukje rauwe zalm dat ik gegeten had? Een bedorven sprietje zeewier? Een loempiaatje dat een ronde te lang op de lopende band had gestaan? Of toch een virus dat ik ergens anders al had opgelopen?

6 januari 2014, Steven Verhelst

---

Emergency apple

De laatste dag in Hamburg verbleven mijn vrouw en ik in een vier sterren hotel met uitzicht op de Elbe.
   Alles in de kamer kostte geld. Een flesje water voor vijf euro en zakje pinda's voor een knaak. Het enige dat gratis was, was een appel. Hij lag op een soort kaarsenstandaard die aan de muur bevestigd was. Een appel voor noodgevallen, voor plotselinge honger, voor acuut vitaminegebrek.