Samen met mijn vrouw, die voor de gelegenheid een oranje Hup Holland
Hup sjaal had omgedaan, keek ik de wedstrijd Nederland-Mexico in het
Nederlandse café De Prins. We waren omringd door Duitsers,
waarvan sommigen toch oranje shirts droegen.
Ik dronk Grolsch en at bitterballen, en intussen zag ik
een slechte eerste helft. Na het doelpunt van Mexico in het begin van
de tweede helft, had ik gewild dat ik thuisgebleven was.
Toen Huntelaar in de ploeg kwam, werd er gejuicht. We
waren hier tenslotte in de Ruhrpott en daar zijn veel fans van
Schalke'04, de club van Huntelaar.
Iedereen sprong op toen Sneijder twee minuten voor de
officiële tijd met een strak schot de gelijkmaker binnen
schoot. Een verlenging leek verzekerd. Maar daar kwam het niet van.
Huntelaar nam de winnende treffer voor zijn rekening, nadat Robben een
strafschop had gekregen.
"Klaas-Jan Hoentelaar, sjalalalala," zongen de - veelal
vrouwelijke - Duitse fans om ons heen. En wij? Wij maakten ons na de
wedstrijd snel uit de voeten. Want tussen Duits voetbalpubliek wil ik
niet al te lang zitten.
29 juni 2014,
Steven Verhelst130 minuten
Op
vrijdag nam ik de trein van Leiden naar het Ruhrgebied, zodat ik het
weekend met mijn vrouw doorbrengen kon. Op het station Emmerich vlak
over de Duitse grens, bleef de ICE staan. Er bevond zich een man op een
brug over het spoor. Ik had twee conducteurs al horen spreken over een
bungeejumper die van een brug wilde springen, maar ik wist niet of dat
over deze brug ging. Bungeejumpen lijkt me meer wat voor in
Australië.
In elk geval wilde de man niet van de brug af komen, en
uiteindelijk kwam ik met 130 minuten vertraging in Duisburg aan. Ik had
graag een foto gemaakt van het bord op het perron. ICE Frankfurt, 130
Minuten Verspätung. Maar ik ging snel naar mijn volgende trein om
nog meer vertraging te voorkomen.
27 juni 2014,
Steven VerhelstPromotie
Op de ochtend voor een promotie is het in Leiden gebruik dat je met je
paranimfen en de promotor en co-promotor een borrel drinkt. In elk
geval in de groep Bioorganische Synthese op het Gorlaeus Laboratorium.
Toen ik daar in een kast keek, vond ik de fles schelvispekel die
ik ruim tien jaar geleden had meegenomen. Want jonge jenever drink ik
niet.
Blijkbaar was die schelvispekel niet zo populair.
Vandaag was ik weer bij een promotie. De kandidate had een
fles cachaca meegenomen, een Braziliaanse sterke drank, die je voor
zover ik weet, alleen gebruikt in cocktails. Maar zij dronken hem puur
en ongekoeld. Ik vermoed dat die cachaca ook 10 jaar in de kast zal
blijven staan.
24 juni 2014,
Steven VerhelstBeerenparadies
Niet ver van ons huis in Essen staat elke dag een marktkraam met bessen
en aardbeien, onder de naam "Beerenparadies", ofwel bessenparadijs. Ik
wilde ook wel een bessenparadijs, maar dan in eigen tuin, en ik zaaide
frambozenzaadjes die ik uit een framboos had gehaald. Eerst had ik ze
twee weken in de koelkast bewaard, om de kiemrust op te heffen. Dan
kiemen ze beter, had ik gelezen.
Maar na twee weken waren er nog steeds geen plantjes te zien.
Twee weken geleden zijn er in onze tuin een aantal bomen
omgewaaid, met als gevolg dat er wat meer zon in de tuin
is. Gisteren ontdekten mijn vrouw en ik, achter een van de
omgewaaide bomen, een paar frambozenstruiken waaraan al een
handvol rijpe frambozen hing. We hebben dus al een bessenparadijs.
22 juni 2014,
Steven VerhelstOranje
In het laboratorium in Leiden, dat ik deze weken bezoek, hebben ze
oranje handschoenen. Of die altijd daar zijn of alleen tijdens het WK
voetbal, weet ik niet.
21 juni 2014,
Steven VerhelstThé Lau
Gisteravond was ik bij het laatste concert van Thé Lau in
Nederland. Aanstaande zaterdag is het allerlaatste concert in
België. Het was een memorabele avond, intens mooi en
emotioneel. Voor
wie wacht, komt alles steeds te laat.
Rigoreus leven moet je. Rigoreus, maar altijd uit
het hart.
18 juni 2014,
Steven VerhelstHet laatste kaartje
In de toekomst kun je niet meer zonder OV chipkaart reizen. Ook niet in
de trein. Volgende maand al niet, geloof ik.
Hoewel ik al jaren een anonieme OV chipkaart heb,
kocht ik vanavond een treinkaartje. Leiden - Amsterdam
Bijlmer. Gewoon omdat het nog kan.
Het knippen van een treinkaartje door de
conducteur. Wie zal dat over tien jaar nog kennen? We leven in een
technologische revolutie. Kinderen weten niet eens meer he een
draaischijftelefoon werkt. Ze herkennen het ding nauwelijks. Daar zijn
meerdere YouTube filmpjes van.
Gelukkig blijft een standbeeld nog altijd een
standbeeld, een schilderij een schilderij en een boek een boek. Bij dat
laatste kun je dan helaas geen treinkaartjes meer als boekenlegger
gebruiken.
17 juni 2014,
Steven VerhelstLeiden
Bijna twintig jaar
geleden begon ik mijn scheikunde studie in Leiden. Nu ben ik er voor
een aantal weken terug - alsof er niets gebeurd is. Zelfs bus 43
richting de Gorlaeus laboratoria zit 's ochtends nog altijd bomvol met
studenten. En ik zit ertussen.
16 juni 2014,
Steven VerhelstGeluk
Het was vrijdag de dertiende, maar een slechte dag was het niet.
Nederland won met grote cijfers van Spanje, en eerder op de dag had ik
ook nog mijn eerste Hollandse Nieuwe van dit jaar gegeten, in een
café aan de Rüttenscheider Straße. Niet
op een zacht,
wit puntje, maar op een stuk Schwarzbrot
met mierikswortel, uien en cranberrie-saus. Ik dronk er een glas pils
bij. Er zijn vrijdagen die een stuk slechter verlopen.
13 juni 2014,
Steven VerhelstStorm
De pinksterstorm heeft flink huisgehouden in het Ruhrgebied. Op de
straat voor ons huis werd een boom door een flinke windstoot als een
luciferhoutje afgekraakt. De boom vloog over de weg heen en bleef
midden op straat liggen. Onze auto kwam er zonder schade
vanaf. Andere auto's waren niet zo gelukkig.
In de dagen na de storm heerst er geen stilte
. Het geluid van brandweerauto's en kettingzagen zoemt in de
lucht.
10 juni 2014,
Steven VerhelstAardbeien
In onze tuin bloeiden her en der kleine, witte bloempjes. Ik
wist
niet wat het was, maar dit weekend zaten er kleine, wilde aardbeitjes
aan. Misschien kort aangepikt door een vogel of bepiest door een kat,
maar dat is de natuur. Dus at ik ze toch maar op.
8 juni 2014,
Steven VerhelstThe Scene
Nog voordat ik fan was van De Dijk, was ik fan van The Scene, en
draaide ik cassettebandjes met hun nummers op mijn eerste stereo.
Maan. Zuster. Samen. Iedereen is van de wereld. Ik was vijftien, lag op
mijn bed en luisterde naar hun muziek, en alles was goed. De toekomst
lag open om door mij veroverd te worden.
De toekomst is door mij veroverd, al is het niet
zo heldhaftig als ik toen dacht.
Thé Lau en The Scene geven over twee
weken een afscheidsconcert. Niet omdat ze uit elkaar gaan - of
eigenlijk wel. Want Thé Lau lijdt aan een terminale vorm van
kanker. Maar hij blijft zingen.
Ik ga naar zijn afscheidsconcert in Amsterdam. En
ik blijf dromen, zoals die vijftienjarige jongen die op zijn bed naar
muziek lag te luisteren, dromen van een toekomst die nog open ligt.
Want die ligt nog open, zolang de laatste dag niet aangebroken is.
3 juni 2014,
Steven VerhelstGorilla
In Burgers' Zoo te Arnhem is twee weken geleden een gorilla-tweeling
geboren. En nu stond ik voor hun buitenverblijf, samen met nog
tientallen mensen. De gorilla's werden zojuist gevoerd met stronken
witlof en grote uien. Die uien aten ze alsof het appels waren.
Ik kan uren naar gorilla's kijken. Misschien omdat
ze zo op mensen lijken. Misschien omdat mensen meer op hen zouden
moeten lijken.
2 juni 2014,
Steven VerhelstDe Dijk
Twintig jaar geleden ging iemand in mijn 5 VWO klas naar een concert
van De Dijk. Ik niet - ofschoon ik wel wilde.
Afgelopen weekend ging ik eindelijk naar een
optreden van De Dijk - een kadootje van mijn liefje. Ik was er speciaal
met haar voor naar Uden gereden.
Het bier was slecht, maar de muziek niet.
1 juni 2014,
Steven Verhelst
