The Eagle
Vorige week zat ik in de pub waar James Watson en Francis Crick vaak
kwamen. Het verhaal gaat dat zij op 28 februari 1953 de lunch van de
pubgangers onderbraken met de mededeling dat ze het geheim van het
leven hadden ontdekt: de structuur van DNA.
Ik zat in The Eagle met een paar oud-collega's. We
praatten over wetenschap en het leven. Maar tot revolutionaire
inzichten kwamen we niet.
30 maart
2014,
Steven Verhelst
De Bom
Een wijk van Essen vlakbij het huis waar mijn vrouw woont, moest worden
ge-evacueerd. Bij bouwwerkzaamheden was een bom uit de Tweede
Wereldoorlog gevonden, en vanmiddag om vijf uur werd hij onschadelijk
gemaakt.
Naast ons op het balkon waren drie meisjes gewoon aan het barbecuën, alsof er niets aan de hand was.
Het bleef rustig. Geen knal, geen rinkelend glas. Het
enige hoorbare waren de stemmen van de meisjes, die luider en luider
werden naarmate ze meer cocktails dronken.
27 maart
2014,
Steven Verhelst
Museum
In het
Museum of Brands, Advertising and packaging
zag ik in een vitrine dezelfde radio die ik vroeger als kind had.
Waarop ik soms, als ik 's avonds al naar bed moest, stiekem het
radioverslag van voetbalwedstrijden luisterde.
Nu interesseert voetbal mij niet meer.
Er was nog veel meer te zien in het museum. Oude
televisies, vitrine's vol met verpakkingen van allerlei produkten (van
chocolade tot wasmiddelen, en ook stukken Sunlight zeep van Unilever,
die mijn grootouders begin jaren veertig gehamsterd hadden en pas jaren
na de Tweede Wereldoorlog nog op het zolder vonden).
Toch was de radio het enige waarvan ik een foto maakte. Want eigenlijk was fotograferen verboden.
24 maart
2014,
Steven Verhelst
Zondagmorgen
Ik houd er niet van om zondagmorgen vroeg op te staan, maar we zouden naar Londen gaan. Want de dag lang slapen is ook zonde.
Ik had het alarm van mijn telefoon gezet om mij niet te
verslapen. Want dat gebeurt nog wel eens. Om negen uur begon mijn
telefoon te brommen, en ik ook. De India Pale Ales die ik gedronken
had, zoemden nog na in mijn hoofd. Ik stond op, ging naar de badkamer,
en maakte daarna een kop thee in de keuken.
Marcel en zijn vriendin waren nog nergens te zien. Het
werd kwart over negen, half tien, kwart voor tien. Tot ik plotseling
een klok aan de muur op kwart voor negen zag staan. Ik controleerde
mijn horloge, dat nog naast mijn bed lag. Ook kwart voor negen. Mijn
telefoon had zich niet aan de tijdzone aangepast. En dat noemt zich nou
smartphone.
Buiten was het een prachtige, heldere dag. Ik keek
vanachter het raam naar het strand, de zee, de blauwe
lucht. Goedemorgen. Ik maakte nog maar een kop thee om mijn leed
te verzachten.
23 maart
2014,
Steven Verhelst
Naar Brighton
Ik had mijn jaszakken volgepropt met allerlei dingen die niet meer in
mijn bagage pasten. De jas hing zwaar op mijn schouders. Ik voelde me
net Adil, uit het verhaal
De grote kerstballenroof
van Yusef el Halal. Adil doodde een kalkoen door er zijn leren jas van
een afstandje op te gooien. Wat had hij in die jas zitten? vroeg Yusef
zich af. Autoradio's? Playstations?
In het vliegtuig haalde ik mijn laptoptas uit mijn bagage
en pakte de inhoud van mijn jas over in mijn handbagage. Je mag het
vliegtuig slechts in met één stuk bagage, maar er zijn
geen regels voor het aantal stuks bagage waarmee je het vliegtuig mag
verlaten.
Tien minuten na de landing stapte ik bij de gate het
vliegtuig uit en beende door de lange gangen van London Gatwick naar de
paspoortcontrole. Ik hoefde niet in de rij te staan. Voor elektronische
paspoorten waren er automatische deurtjes, waar je paspoort ingescand
werd.
Bij het treinstation stond ik korte tijd te wachten om
een kaartje te kopen, maar had nog binnen het half uur na landing
een trein richting mijn bestemming. Brighton.
Effectief leven is goed leven, is mijn motto. Dus schrijf
ik een snelle blog in de trein. Als het goed is, kom ik precies op
lunchtijd aan. Beter kan natuurlijk niet.
22 maart
2014,
Steven Verhelst
Easyjet
Ooit
heb ik Easyjet op deze blog al de Burger King van het luchtruim
genoemd. Ik probeer ze zo veel mogelijk te mijden. Want ik houd niet
van Burger King.
Morgen vlieg ik weer eens met Easyjet. Je mag slechts 1
stuk handbagage meenemen. Geen extra laptoptassen of handtasjes.
Wie met Easyjet reist, moet inventief zijn. Ten eerste
geen overbodige bagage meenemen. Flesjes water, boeken, extra
onderbroeken, gezinspakken Snickers, scheerapparaten - allemaal
thuislaten. Ten tweede kun je een deel van je bagage aantrekken.
T-shirt, overhemd, pullover, colbertje, jas. En in alle zakken zo veel
mogeljk zooi proppen.
Ik vraag me af hoe veel Michelinmannetjes morgen bij de gate staan te wachten.
21 maart
2014,
Steven Verhelst
Leberkäse
Ik zat in
Augustinerbräu in de buurt van Hackerbrücke te wachten op een
aantal collega's. Het duurde lang, zo lang dat ik achterdocht kreeg. Er
bleken dus twee restaurants van Augustinerbräu in de buurt te
zijn, en ik - je raadt het al - zat bij het verkeerde te wachten.
Toen ik eindelijk bij het juiste restaurant
aankwam, bestelde ik als troost een stuk Leberkäse met
spiegelei en Kartoffelsalat. En bier natuurlijk. Dat spreekt voor zich.
20 maart
2014,
Steven Verhelst
Tijd
Time doesn't move
backwards, it moves forwards. Your belly gets bigger, your face starts
to sag, your hair falls out, you run out of time. You've got to do it
now.
De tijd werkt niet voor ons, de tijd werkt tegen ons.
Je moet tienduizend uren oefenen, voordat je een topprestatie kan leveren (Malcolm Gladwell).
Je moet honderd pagina's schrijven om één goede over te houden (vergeten van wie).
Het is verleidelijk om op je balkon te zitten met een fles
wijn, met je pik te spelen, of televisie te kijken. Maar dat maakt de
tijd tot succes alleen maar langer. En die tijd is er niet.
Het bovenstaande citaat is van Lips uit de band Anvil. Zij
waren in de vijftig toen zij - mede dankzij de documentaire "the story
of Anvil" - doorbraken.
Maar heb ik echt nog meer dan tien jaar tijd?
Volgens een wetenschapper aan de Erasmus universiteit worden de beste boeken geschreven rond het
44ste levensjaar. Ik zal dus snel (onder mijn eigen naam) moeten debuteren, om daarna een meesterwerk te kunnen schrijven.
17 maart
2014,
Steven Verhelst
Potlood en papier
Twee jaar geleden was ik in Yad Vashem, het holocaust museum in
Jerusalem. Daar zag ik een aantal potloden in een vitrine. Het was een
tekenset. Zo had een joods persoon zich in het concentratiekamp
staande gehouden. Door zijn ervaringen om te zetten in kunst.
Op een of andere manier vond ik het ontroerend om te zien.
Kunst helpt je te overleven.
Mijn leven is geen concentratiekamp. Verre van dat.
Maar soms heb ik wel pen en papier nodig om te overleven.
16 maart
2014,
Steven Verhelst
Papier
In een oude map vond ik stapels papieren, met delen van oude
diktaten en oefententamens die nog stammen uit mijn studietijd in
Leiden. Op de achterkanten ervan was geschreven. Toen ik studeerde
schreef ik nog met pen, op papier. Gebruikt papier - uit angst dat aan
het papier in de wereld ooit een einde kwam en er dan niet meer
geschreven kon worden.
In de map zaten ook uitdraaien van oude verhalen. Over een
journalist die op bezoek gaat bij een oude man die al jaren het stof
uit zijn navel verzamelt. Over coke-snuivende yuppies die iemand op
straat mishandelen. Over iemand die in een draaideur terugdenkt
aan een flierefluitende klasgenoot en zich realiseert dat hij gevangen
zit in zijn eigen leven. Over een jongen die de ochtend na een feest
een dood meisje in zijn appartement vindt.
Het zijn slechte verhalen, in een gebrekkige stijl geschreven. Niets ervan is gepubliceerd. Gelukkig maar.
En nu gaan ze eindelijk met de vuilnisman mee.
13 maart
2014,
Steven Verhelst
David Copperfield
Drie jaar geleden ging ik in het
MGM Grand Hotel & Casino (Las Vegas) naar een voorstelling van een
van 's werelds meest bekende illusionisten: David Copperfield.
Hij liep ooit door de Chinese Muur heen, en liet voor een live publiek het Vrijheidsbeeld in New York verdwijnen.
In Vegas begon de show met een minutenlang durend filmpje
met korte clips uit films waarin naar hem gerefereerd werd. Hij weet
dat hij goed is, en laat dat ook merken.
Sinds een paar dagen is er een Boeing 777 in de buurt van Vietnam
vermist.
Zelfs na dagen zoeken is er nog niets bekend. En vandaag vroeg ik me
af: heeft David Copperfield er misschien iets mee te maken?
12 maart
2014,
Steven Verhelst
Te vroeg
Ik had mij in de tijd vergist en was ruim een uur eerder dan nodig op het station om mijn trein naar München te halen.
Rondhangen op stations is iets voor junks en zwervers. Ik
was geen junk of zwerver - nog niet althans - dus dronk ik bij
Starbucks een thee, en daarna ging ik naar het stationstoilet. Dat kost
een euro, maar dan heb je wel een fris toilet. En wat is een euro als
de nood hoog is?
Ik zette mij op de bril en haalde het boek, waar ik in bezig was, tevoorschijn uit mijn tas.
Weet dat het beter is te staren in de spiegel dan te kijken uit het raam, las ik.
Hier was geen van beide. Geen spiegel en geen raam. Ik
staarde naar de grijze wanden van de toiletcabine, terwijl een
appelmoes-achtige substantie in kleine golven de toiletpot in sijpelde.
In de cabine naast mij was een man druk in de weer met het openen en
sluiten van ritsen. Hij was op zoek naar iets in zijn aktentas, en
verliet uiteindelijk het hokje zonder van het toilet gebruik gemaakt te
hebben. Ik las rustig verder in mijn boek, totdat het uit was, en kwam
uiteindelijk nog tien minuten te vroeg op het perron vanwaar mijn trein
vertrok.
11 maart
2014,
Steven Verhelst
Boeken
Maarten 't Hart zei ooit in een interview dat hij vroeger elke
dag een boek las, en nadat hij verkering kreeg, aan zowat vijftig boeken
per jaar minder toe kwam. En dat hij dat verschrikkelijk vond.
Twintig jaar geleden las ik meer dan nu. Vijftig, zestig
boeken per jaar. Nu kom ik misschien tot dertig. Omdat ik het te druk
heb met chemie en rondlummelen. En mijn boekenkasten zijn vol. Maar een
goed excuus is dat natuurlijk niet. Het wordt tijd voor een nieuwe
boekenkast.
10 maart
2014,
Steven Verhelst
Balkon
Ooit liep ik langs deze dakterrassen,
bovenop flatgebouwen in Chinatown, New York. Het was een wir war van
waslijnen en schotelantenne's, en de muren waren alle voorzien van
grafitti.
Deze week ben ik op zoek naar een nieuwe woning, met
balkon. Gelukkig zag geen van alle woningen die ik tot nu toe bezocht
heb, er zo uit als die in Chinatown.
8 maart
2014,
Steven Verhelst
Weg
Ik had onze Toyota ergens op straat
geparkeerd, voor een Dönerwinkel, tussen twee andere auto's.
Aan het begin van de avond belde mijn vrouw mij op. Ze wilde met de
auto ergens heen, maar kon hem nergens vinden. Ik liep door de koude
avondlucht naar de Dönerwinkel toe. Mijn vrouw stond tegen een
muurtje geleund.
Waar ik vanmiddag de Toyota nog had gestaan, was nu een lege plek.
Even was ik bang dat hij gestolen was.
Kon dat?
Misschien.
Had ik de deuren vergrendeld?
Ja.
Paranoïde als ik ben, controleer ik altijd twee maal of de deuren vergrendeld zijn.
Ik ging de Dönerwinkel binnen. De man achter de toonbank wist meer.
'Weggesleept,' zei hij. 'Er worden hier dagelijks vijf,
zes, zeven auto's weggesleept. Zelfs de onze, en dat is een ramp, want
wij doen aan bezorgen.'
Buiten keek ik naar de straat. Er was geen bordje verboden
te parkeren, geen gele streep op de trottoirband. Waarschijnlijk was de
kwestie dat de weg twintig centimeter te smal was om te mogen parkeren.
Zwijgend liepen mijn vrouw en ik naar de afsleepcentrale
aan het Westendhof in Essen. Toen we er bijna waren, zagen we hoe weer
twee sleepwagens met personenauto's op de takel kwamen aanrijden. Hier
deed de stad goede zaken.
Mijn drankgeld voor deze maand is weer op. En dat terwijl ik het nu het hardste nodig heb.
5 maart
2014,
Steven Verhelst
Rosenmontag
Vandaag is het Rosenmontag, de dag
waarop de carnavalsparade's plaatsvinden. In Noordrijn-Westfalen en een
aantal andere bondstaten, is dat een officiële vrije dag. Winkels
zijn gesloten, mensen werken niet maar zuipen, en dansen, en lachen.
Het regende vandaag, maar dat kon me niets schelen. Ik bleef gewoon binnen.
3 maart
2014,
Steven Verhelst
Carnaval
Het was zaterdagavond, en ik was op weg
naar een feestje in Keulen. In de trein zaten politieagenten, clowns
piraten, katten, koeien, leeuwen en ander gespuis. Want het is carnaval.
Ik was niet verkleed, want ik moet niets hebben van
carnaval. Ik maakte me, zodra de deuren van de trein opengingen, zo
snel mogelijk uit de voeten.
1 maart
2014,
Steven Verhelst
