Dik
De wereld wordt te dik, las ik in
de Volkskrant.
Oud nieuws natuurlijk. Maar nu liet een studie in The Lancet zien dat
een derde van de wereldbevolking met overgewicht kampt. De moderne
technologie is grotendeels de boosdoener. De mobiele telefoon
maakt ons minder mobiel, en fietsen is natuurljk veel gezonder dan
autorijden.
Toen ik afgelopen dagen in Nijmegen was, viel het me op
hoe enorm veel fietspaden er in Nederland zijn. Maar vele fietstochtjes
gaan langs de kroeg of de snackbar. Dus of er in Nederland minder
dikke mensen zijn dan in andere landen, weet ik niet.
29 mei 2014,
Steven Verhelst
Bier
Ik was op een blitsbezoek in Nijmegen, en 's avonds gingen we
natuurlijk de kroeg in. Niet om Nederlands bier te drinken, want
Nederlandse bieren verschillen nauwelijks van elkaar. Of je nu
Heineken, Amstel, Grolsch of bier van de supermarkt om de hoek drinkt,
het smaakt allemaal hetzelfde.
Ik dronk onder andere een Brigand, een Belgisch bier van
hoge gisting, vernoemd naar de strijders uit de opstand van
de Zuid-Nederlandse boerenbevolking tegen de Franse bezetting. Een
dag later dronk ik nog een Houblon Chouffe dobbelen IPA tripel, want de
dag erna zou ik weer naar Duitsland vertrekken, en daar zijn Belgische
bieren moeilijk te vinden.
26 mei 2014,
Steven Verhelst
Europa
In Duitsland wordt altijd op zondag gestemd. Want dan is iedereen vrij en heeft tijd om te stemmen.
Sommige mensen blijven zondag het liefst de hele dag in hun bed liggen. Ik ben zo iemand.
In verschillende landen hebben de nationalisten de Europa
verkiezingen gewonnen. Dat duidt niet op een groot draagvlak voor
Europa bij de burgers. Ze voelen zich vooral inwoner van hun eigen land.
Zelf voel ik me geen Europeaan. Nederlander voel ik mij
ook niet, en Duitser evenmin. Ik ben een nomade, een dolende ziel die
zich misschien alleen op papier thuisvoelt.
25 mei 2014,
Steven Verhelst
Groen
Mijn geboorteplaats Vlaardingen werd een aantal jaar geleden uitgeroepen tot groenste stad van Nederland.
Je verwacht het niet in het Ruhrgebied, maar Essen is de
groenste stad van Noord-Rijn-Westfalen. Met bijna 10% van de
oppervlakte park of bos. Dat is de op twee na groenste stad van
Duitsland.
Als ik in mijn tuin zit, zie ik heel veel groen. Te veel.
Het lijkt wel een jungle. Afgelopen weekend heb ik een boom omgezaagd,
zodat er wat meer zon de tuin in komt. Komend weekend volgt een tweede
boom. Veel minder groen zal het er in Essen niet door worden.
22 mei 2014,
Steven Verhelst
Winkelen
Essen - Die Einkaufstadt. Zo luidt het motto van de stad Essen. Het
staat in grote lichtgevende letters op een gebouw voor het centraal
station. Essen, de stad om te winkelen. Dat belooft niet veel goeds.
Een lichtpuntje in de binnenstad is een kleine Albert Heijn 'to go'.
Waar je als troost gevulde koeken kan kopen.
20 mei 2014,
Steven Verhelst
Wubbo
Op de lagere school wilde ik al astronaut worden, nog voordat Wubbo
Ockels de ruimte in geschoten werd en bijna ieder kind dat wilde. Ik
volgde de berichtgeving en de televisiebeelden nauwgezet.
Pas jaren later zag ik hem weer in het nieuws met plannen
voor duurzaamheid. En nadat hij genezen werd verklaard van nierkanker.
Vorige jaar was de kanker terug en dit weekend overleed hij.
Ik wil nog steeds een keer de ruimte in, maar ik denk niet
dat het er ooit van zal komen. Aan de andere kant: we ZIJN met zijn
allen in de ruimte, op deze blauwe knikker met de naam aarde, die met
gigantische snelheid door het heelal vliegt. Met deze planeet moeten we
het doen, dus we moeten er maar zuinig op zijn.
18 mei 2014,
Steven Verhelst
Bye bye Bayern
Vanaf morgen ben ik geen inwoner van Bayern meer. Ik verhuis naar de Ruhrpott.
Dichter Lévi Weemoedt noemde Vlaardingen ooit het
grootste benzinestation van Nederland. Het Ruhrgebied is het grootste
benzinestation van Duitsland. Maar goed, het is een stuk dichter bij
Nederland dan München. Dus wie weet ben ik weer vaker in mijn
vaderland te vinden.
15 mei 2014,
Steven Verhelst
Feestje
Ik geef een feestje - voor mijzelf alleen. Want ik moet schoonmaken. En
met een biertje erbij, is dat natuurlijk veel aangenamer.
14 mei 2014,
Steven Verhelst
Geen talent voor schilder
Ik moet mijn appartment met vers gewitte muren afleveren. Ik had een
grote emmer verf gekocht, maar de volgende dag, toen alles droog was,
zag ik dat de muren er vlekkerig uit zagen. Misschien was ik te zuinig
geweest, dus deed ik er nog een laag overheen. Weer een dag van mijn
leven vergooid.
Ik begon met het stukje muur tegen het plafond. En
plotseling viel er iets naar beneden. Een spetje verf? Een stofdeeltje
van het plafond? In mijn oog. Een minuscuul wit stipje op de iris. Ik
spoelde met water, maar weg ging het niet.
De oogarts raadde me over de telefoon aan om een oogzalf
bij de apotheek te halen, en langs te komen wanneer het morgen niet weg
was. Gelukkig was na twee keer zalf smeren mijn oog weer in orde.
In elk geval werd mij duidelijk dat ik geen talent heb voor schilder.
Waar ik dan wel talent voor heb, moet ik nog uitvinden.
13 mei 2014,
Steven Verhelst
Kamperen
Mijn appartement in Freising (Beieren) is bijna leeg. Mijn voetstappen
galmen door het huis. Ik zit op een tuinstoel. Een omgekeerde
verhuisdoos doet dienst als tafel.
In de slaapkamer ligt een luchtbed en een rugtas met kleren.
Ik had mijzelf op 13 september 2008
beloofd dat ik nooit meer zou kamperen. Nu moet ik die belofte breken. Maar ook dat overleef ik wel.
11 mei 2014,
Steven Verhelst
On the edge
Ik reed over de Autobahn. Als er niet veel verkeer is, is dat
aangenaam. Bijna net zo aangenaam als rijden door de woestijn in Nevada.
Mijn gaspedaal is dieper ingedrukt dan in Californië,
want daar is de maximum snelheid 65 mph en op sommige highways 70 mph.
Dat is net iets harder dan 110 kilometer per uur. Daar lachen Duitsers
om.
Auto's die 110 rijden zijn slakken.
Ik rij altijd de snelheidslimiet, en als er geen
snelheidslimiet is, staat de teller tussen 130 en 145 - afhankelijk van
de mede-verkeersdeelnemers.
Nu reden er twee motoren voor mij. Zojuist hadden ze mij
nog met meer dan 180 per uur ingehaald. Nu reden ze met 130 op hun
achterwiel.
Ik verminderde mijn snelheid en vroeg me af wat er op de
weg moest liggen om hen achterover te doen slaan. Een afgewaaide tak?
Een kiezelsteen? Een verdwaald slablaadje?
10 mei 2014,
Steven Verhelst
Milieu
Vlak bij mijn nieuwe appartement in het Ruhrgebiet is een oplaadpunt voor elektrische auto's.
Elektrische auto's zijn beter voor het milieu. Niet alleen als ze met groene stroom gevoed worden.
Het rendement van benzinemotoren bij lage snelheid is
laag. Daarom zijn hybride auto's ook zuiniger. Het enige nadeel van
hybride en elektrische auto's is, dat je ze niet aan hoort komen
rijden. Dat merkte ik een paar jaar geleden, toen ik op het
parkeerterrein van de Safeway supermarkt in Menlo Park reed. Als ik
fiets, neem ik beslissingen deels op gehoor. Maar elektrische auto's
maken nauwelijks geluid.
Ooit zag ik de documentaire
Who killed the electric car?
Want de elektrische auto was lang geleden al uitgevonden. Maar de oliemaatschappijen vonden dat niet leuk.
Hoe lang zal het nog duren voordat alle auto's elektrisch
zijn? Als de meeste olie uit de grond is gehaald, waarschijnlijk. Zal
ik dat nog meemaken? Waarschijnlijk wel. Als ik voor die tijd niet
onder een auto terecht kom, tenminste.
9 mei 2014,
Steven Verhelst
Blaren
Mijn vrouw heeft een klassieke gitaar. Ik heb nog nooit gitaar gespeeld
(alleen blokfluit op de lagere school), maar elke dag oefen ik kort.
Want stoere mannen spelen gitaar. Ik speel een paar makkelijke
akkoorden en probeer een stukje van een eenvoudige rocksong te
spelen.
Ik had al wel blaren op mijn voeten, maar nog nooit op mijn vingers.
Dat gaat wel over. Maar of ik ooit leer om
Down in a hole van Alice in Chains of
Paranoid van Black Sabbath te spelen, blijft de vraag.
8 mei 2014,
Steven Verhelst
Dochter
De moeder van Maarten 't Hart zei dat je veel plezier kan hebben van
dochters. Ze zijn heel goed om de ramen te zemen. Maarten 't Hart zelf
verzuchtte in zijn programma Maartens Moestuin dat hij een
vijftienjarige dochter wel geschikt zou vinden om onkruid weg te halen
tussen kiemende winterworteltjes, omdat zijn eigen dikke vingers ook af
en toe een klein wortelplantje mee trekken. Maar goed, een dochter
heeft hij niet, dus moest hij het maar zelf doen, met wat verlies van
wortelplantjes.
Ik heb net radijsjes, sperciebonen en kruisbes in een
groente- en fruitbed geplant. Op het balkon en in de vensterbank staan
nog basilicum, dille, peterselie, physalis, bosbes, framboos, paprika
en tomaat. Die komen later nog in de tuin.
Ook ik heb geen dochter. Maar wel een vrouw,
die kleinere vingers heeft dan ik. Misschien wil zij het onkruid
wel wieden.
6 mei 2014,
Steven Verhelst
Grammofoon
Als kind had ik een aantal grammofoonplaten. Van Maja de Bij, van Bolke
de Beer, van De Vijf. En later kreeg ik er een paar van mijn zus.
Hüsker Dü, Tröckener Kecks. Maar alle platen zijn bij
verhuizingen kwijt geraakt of weggegeven.
Mijn vrouw heeft nog een platenspeler, en dit weekend
kocht ik op een vlooienmarkt in Düsseldorf mijn eerste
grammofoonplaat sinds jaren. Anthrax. Eén van de
Big Four van thrash metal.
Ze klonken bij de eerste beluistering een beetje raar. Dat
kwam gelukkig niet door krassen op het oppervlak, maar omdat de
draaitafel op 45 toeren stond.
4 mei 2014,
Steven Verhelst
Tweeling
"In mei
bak ik
iedere
mor-
gen
'n
ei."
dicht Lévi Weemoedt in zijn bundel Geduldig Lijden.
Op televisie was ik gisteravond langs een reality TV programma gezapt,
waarin een tienermoeder een tweeling kreeg. Soms heb je dubbel pech.
Ik had vandaag dubbel geluk - want het ei dat ik bakte was ook een tweeling, met twee dooiers erin. Lekker hoor.
2 mei 2014,
Steven Verhelst
