Bedrijfsarts
Vandaag moest ik naar de bedrijfsarts, vanwege mijn nieuwe aanstelling in Dortmund.
Op de pikorde van artsen staan bedrijfsartsen op de laagste
trede. Dat heb ik vroeger eens gehoord, van iemand die voor dokter
studeerde, geloof ik.
Ik kan me niet herinneren ooit een bedrijfsarts
bezocht te hebben. Ofwel ik was er bij vorige aanstellingsprocedures
nooit geweest, ofwel ik was elleboogdiep anaal doorzocht en had
het in mijn geheugen begraven.
Anaal werd er niets doorzocht, zelfs de prostaat werd niet
gecheckt. Er werden slechts standaard metingen gedaan. Lengte, gewicht,
zichttest. Misschien omdat de medewerkers geen echte artsen waren. Het
viel mij op dat er veel werd gelachen. Veel meer dan bij de spaarzame
bezoeken die ik bij mijn huisarts gehad heb.
Pas de laatste tien minuten van mijn bezoek kreeg ik met
een echte dokter te doen. Hij luisterde met een stethoscoop aan
mijn rug en borstkas. Wat hij daar dacht te horen, was mij onduidelijk.
Mijn bloeddruk was normaal, 120/80. Ik had hoger verwacht, want op
het instituut waar ik werk, beginnen ze me meer en meer op mijn zenuwen
te werken. En ik werk er nog niet eens een maand. Maar dat is een ander
verhaal.
29 oktober 2014,
Steven Verhelst
Dildo-eiwitten
Ik was bij een wetenschappelijke presentatie in Dortmund. Veel soeps
was het niet. Maar goed, er waren gratis koekjes bij de koffie,
kippenborst en gnocci als lunch en gebakjes tijdens de middagpauze. Op
die manier krijg je wetenschappers wel hun buro of laboratorium uit. Vooral als het nog Hollanders zijn ook.
Eén presentatie ging over een groot eiwitcomplex
dat de vorm had van een lange staaf. De top en de schacht ervan moesten
ook nog een klein, rond eiwitcomplex en een membraan penetreren. Er was
een
video
van, waarbij de staaf meerdere malen door het kleine gaatje werd
gestoken. Ik wachtte op het moment dat er een ander eiwit uit de top
vrijgezet zou worden.
Ben ik de enige die ziet dat dit een miniatuur
phallus-symbool is? dacht ik. De kleinste penis ter wereld. Of was het
toch een dildo?
Iedereen zag het natuurlijk. Vanaf een bepaalde leeftijd
zijn mensen op seks gefocust. De mensen die dat niet waren, zijn
uitgestorven.
Het deed me een beetje denken aan de
"butt plug" sculptuur van Paul McCarthy dat sinds enige tijd in Parijs staat. De titel is: boom.
En tja, het heeft ook iets van een boom. Een spar, een
den. Als je aan een kind zou vragen wat het voor zou kunnen stellen,
zou het zeggen: boom. Niet: butt plug.
28 oktober 2014,
Steven Verhelst
Schemering
De klokken zijn weer een uur naar achteren gegaan. Of was het nou juist een uur naar voren?
In elk geval is het 's avonds weer vroeger donker. Nu moet
ik niet alleen mijn huis in de schemering verlaten, maar ook mijn werk,
wanneer ik weer naar huis ga. Veel vrolijker word ik daar niet van. Het
donkere, koude seizoen is aangebroken. Hoog tijd dat de fles
schelvispekel ook weer aangebroken wordt.
27 oktober 2014,
Steven Verhelst
Buwalda
Alleen de echt goedverkopende boeken liggen
bij de Bruna, de Libris (of hoe heten de grote boekhandels in Nederland
tegenwoordig?) op het treinstation.
Bonita Avenue heb ik bijna drie jaar geleden al gelezen.
Deze week zag ik hem op het station in Düsseldorf liggen.
Dan weet je dat je met een echte bestseller te doen hebt.
Als de Duitse vertaling op een Duits treinstation in de winkel ligt.
25 oktober 2014,
Steven Verhelst
Verhuizing
De inhoud van mijn lab is verhuisd.
Chemicaliën, oplosmiddelen, rondbodemkolven, destillatiekolommen,
magnetische roerders, schudapparaten, de hele santenkraam. Het werd
allemaal in no-time in metalen kisten en plastic, verrijdbare karren
gepakt, en ook weer razendsnel uitgepakt op de plaats van bestemming.
Toen ik alle dozen had uitgepakt, was ik zo enthousiast,
dat ik meteen een experiment wilde starten. Maar helaas ontbraken er
een paar slangen en flessen. Dus moet ik nog even wachten tot volgende
week. Als het grootste enthousiasme wel weer gedaald zal zijn...
22 oktober 2014,
Steven Verhelst
Kaas - 2
In de trein terug naar het Ruhrgebied zat er
een vrouw naast me die haar schoenen uittrok. Vrijwel meteen begon het
naar kaas te ruiken.
Ik weet niet wat het is met die kaasgeur de laatste dagen.
Dit keer was het geen camembert. Eerder een Zwitserse
bergkaas, en wel eentje die ver over de datum was. Gelukkig stapte ze
in Ingolstadt al uit de trein en nam de kaasgeur met zich mee.
21 oktober 2014,
Steven Verhelst
Kaas
Ik was in Freising voor de verhuizing van mijn
laboratorium en verbleef in een klein pension op een kwartiertje
loopafstand van de campus. In de badkamer rook het naar een overrijpe
camembert. Of eigenlijk meer naar de restanten van een overrijpe
camembert die iemand gisteren had gegeten en die zo-even enorm had
zitten schijten. Ik poetste snel mijn tanden en ging op weg naar de
campus.
20 oktober 2014,
Steven Verhelst
Staking - 2
Er werd alweer gestaakt door de machinisten van
de Duitse spoorwegen. De meeste treinen vielen uit. Met de paar treinen
die nog reden, kwam ik gelukkig nog van Essen naar Freising. In de
ICE van Düsseldorf naar München kwam er een oud wijf naast
me zitten, met levervlekken op haar armen en een paar haren die
uit haar kin groeiden. Ze liet stille, maar zuur ruikende scheten,
en ik hoopte dat ze snel ophoepelde. Verder viel er niets te beleven,
en las ik verder in mijn boek van Bukowski.
19 oktober 2014,
Steven Verhelst
Kameleon
Bryan Cranston, de acteur die Walter White speelt in de serie Breaking
Bad, heeft zo'n karakteristieke kop, maar ik kon mij geen eerdere
rollen van hem herinneren. Op ImdB las ik dat hij ook Stan
Grossman in Little Miss Sunshine en tandarts Tim Whatley in de serie
Seinfeld gespeeld heeft, maar op foto's herkende ik hem in die rollen
nauwelijks terug.
18 oktober 2014,
Steven Verhelst
Heisenberg
Wie tegenwoordig
'Heisenberg' in Google invoert, vindt - behalve de Duitse natuurkundige
Werner Heisenberg (die gelukkig nog steeds als eerste zoekresultaat
aangegeven wordt) - ook de hoofdpersoon van de televisie serie Breaking
Bad, Walter White. De scheikundeleraar die metamfetamine synthetiseert
en in de drugshandel terechtkomt. Zijn produkt is van een dermate goede
kwaliteit, maar het heeft een lichtblauwe kleur. Wat
die verontreiniging zijn kan, heb ik me al eens afgevraagd.
De chemicus in mij zegt: ik zou de synthese in mijn eigen
laboratorium kunnen herhalen om de blauwe stof te identificeren - al
zal mijn werkgever daar niet blij mee zijn. Maar mijn schrijvende helft
heeft het antwoord al: de bedenker van de serie het uit zijn
spreekwoordelijke duim gezogen. Zo zou ik dat in elk geval doen.
17 oktober 2014,
Steven Verhelst
Staking
De verhalen over mijn
avonturen in de S-Bahn dwars door het Ruhrgebied gaan verder. Voor
vandaag stonden er in het hele land stakingen van de machinisten
gepland en alle regionale treinen vielen vanaf twee uur 's middags uit.
Ik besloot thuis te blijven werken. Om voor een paar uur
naar mijn laboratorium te gaan, loonde zich niet. Ik moest toch alleen
maar achter mijn computer zitten. Maar thuiswerken schijnen ze aan
mijn nieuwe instituut niet zo leuk te vinden. De regelgeving van
de instituutsleiding voorziet daar niet in, las ik in een e-mail die ik
vijf minuten nadat ik mijn afwezigheid had gemeld, ontving. Wat een
eufemisme is voor: het mag niet. Ik trok me er uiteraard niets van aan
en bleef gewoon thuis achter mijn laptop zitten. In mijn boxer. Met
luide muziek op de stereo. En aan het eind van de middag een biertje
erbij.
15 oktober 2014,
Steven Verhelst
Löwenburg
Kassel is bekend om de
Hercules, een groot koperen beeld dat de kroon vomt van een bouwwerk op
het hoogste punt in park Wilhelmshöhe. Vanaf het slot
Wilhelmshöhe kun je het beeld boven op de berg boven je uit zien
torenen. Het lijkt niet ver. Misschien zo'n drie kwartier tot een uur
wandelen. Maar wanneer je dat tegen inwonders van Kassel zegt, beginnen
ze te lachen. Het schijnt gezichtsbedrog te zijn, en een wandeling naar
de Hercules zou wel een paar uur duren - mede door de aanwezigheid van
een groot aantal stenen trappen.
Vandaag liep ik niet naar de Hercules, maar naar de
Löwenburg, een kleine burcht die halverwege het slot en de
Hercules lijkt te liggen. Ik liep er in een klein half uurtje heen. Dus
moet ik de wandeling naar de Hercules in een uur halen, bedacht ik.
Eens zal ik het halen, wanneer het mooi weer is, en ik mijn sportschoenen bij me heb.
12 oktober 2014,
Steven Verhelst
Edersee
De Edersee is een stuwmeer
in de buurt van Kassel, in het midden van Duitsland. Op de bodem van
het meer liggen een paar overblijfselen van dorpjes.
Het meer is honderd jaar oud. Voordat de stuwdam
gesloten werd, werden de drie dorpjes die in het dal lagen, grotendeels
afgebroken en ergens anders weer opgebouwd. Maar een aantal gebouwen
bleef staan. Als het laag water is, steken de hoogste delen boven het
water uit.
Beslist ook een goede plek om te gaan duiken, bedacht ik.
Maar het schijnt er 's zomers vol met Nederlanders te zitten. En dan
ga toch liever ergens anders op vakantie.
11 oktober 2014,
Steven Verhelst
Bierschnaps
Af en toe drink ik een borrel
- jenever, schelvispekel, grappa. Maar dat er van bier ook schnaps
gemaakt wordt, wist ik niet. Tot ik een keer bij Schneider Weisse in
Freising was. Daar stonden verschillende bierborrels op de kaart,
variërend van 38 tot 56%.
Op weg naar het pension waar ik tijdens dit bezoek
aan Freising bleef overnachten, kwam ik langs Schneider Weisse. En
uiteraard ging Ik naar binnen voor een slaapmutsje.
10 oktober 2014,
Steven Verhelst
Verschaald bier
Toen ik de afgelopen jaren
naar mijn werk op de Weihenstephaner Berg in Freising fietste, hing op
een bepaalde plek aan de Vöttinger straat altijd de geur van
verschaald bier. Bovenop de berg staat de bierbrouwerij Weihenstephan,
en de hele berg zal wel van bier doordrenkt zijn. Maar dat verklaarde
nog niet de geur op die specifieke plek van de berg.
Nu was ik terug in Freising en liep vanaf langs de
Weihenstephaner brouwerij naar mijn voormalige laboratorium. Toen zag
ik een reuzenstapel aan bierkratten staan, waaruit de
alcoholdamp langzaam de berg omlaag stroomde. Dat was
waarschijnlijk de oplossing van het raadsel.
8 oktober 2014,
Steven Verhelst
Heidelberg
Ik was nauwelijks terug uit
België en ik moest al weer doorreizen naar een bijeenkomst in
Heidelberg. In een restaurant op de Hauptstraße bestelde ik een
ongefilterde pils.
De hoek waar ik zat, rook naar chloor (wat me deed denken
aan de bar Gordon Biersch in Palo Alto, waar het ook altijd naar
bleekwater rook). Ook hing er de geur van zaad in de lucht. Voorvocht
eigenlijk. Niet de dikke, witte pap, maar de licht visceuze, haast
kleurloze vloeistof. Misschien dat de eigenaar hier na sluitingstijd
met zijn vrouw lag te seksen en zijn dikke noedel tussen haar bleke
hammen liet verdwijnen. Mijn gedachten aan wilde feesten verdwenen
gelukkig toen mijn schnitzel werd gebracht.
Op weg naar mijn hotel wilde ik bij een benzinepomp nog
een biertje kopen, maar de jongen achter de balie schudde zijn hoofd.
In Baden-Würrtemberg mag na tien uur 's avonds geen bier meer
verkocht worden (behalve in restaurants en cafés). Dat
zou alcohol-gerelateerde misdaden de kop in drukken.
En de misdaden dan die mensen begaan omdat ze geen bier meer mogen kopen? vroeg ik me af.
In mijn hotelkamer dronk ik dan maar een glaasje
mineraalwater, gadegeslagen door twee dierenschedels met enorme
geweiën die boven mijn bed hingen.
6 oktober 2014,
Steven Verhelst
Val
Belgen zijn lekkerbekken.
Bourgondische eters. Het afgelopen jaar heb ik een paar maal in
België gegeten en telkens was het fantastisch.
In grote steden zijn natuurlijk ook toeristenvallen. Met
mijn vrouw was ik neergestreken op het terras van een spareribs
restaurant in Leuven. De ribben kwamen voor te veel geld op het bord,
met een dikke laag barbecue-saus eroverheen. Ik had al jaren geen
spareribs meer gegeten, en dat zal ook wel weer jaren zo blij.
5 oktober 2014,
Steven Verhelst
Dieren
Het is dierendag, en ik trek me
er weinig van aan. Ik heb geen huisdieren (behalve een hondenembryo op
sterk water, die al vijftien jaar tevreden, zonder te blaffen, in zijn
weckfles zit). Ik wil ook geen huisdieren, en ik at vandaag niet
vegetarisch. Ik heb ook geen boodschap aan de mensen die vinden dat het
islamitische offerfeest, dat samenvalt met dierendag, verplaatst moet
worden. Live and let live. Nou ja, niet voor de schapen, dan.
4 oktober 2014,
Steven Verhelst
Vlaanderen
In het centrum van de stad
Leuven, aan de oude Markt, dronk ik een Zeezuiper tripel. Een lekker
biertje. Later kwam ik langs een tweedehands boekhandel. Buiten op een
tafel zag ik Godfried Bomans liggen. Een Hollander ontdekt Vlaanderen.
Dat kon geen toeval zijn. Ik moest het natuurlijk kopen, al was het
alleen maar vanwege de titel. En vier euro kon wel van mijn reisbudget
af. Dan dronk ik wel een Zeezuiper minder.
3 oktober 2014,
Steven Verhelst
Blafkat
In de S1 kwam ik vanochtend naast
een blafkat te zitten. Een nors meiske dat telkens weer met open mond
een droge, harde hoest ten gehore bracht.
Blafkat.
Ik moest denken aan een film uit mijn jeugd.
Thomas & Senior - Op het spoor van Brute Berend,
waarin de zakenman Mulder een nieuwe speelgoedrage probeert
te ontketenen. Zijn investeerders raakten ongeduldig. Maar zijn
denktank van medewerkers en produktontwikkelaars hadden geen talent
voor de rage. Ze kwamen met Blafkat. Wat dat precies mocht zijn, bleef
onduideljk, maar de investeerders vonden het niets.
Quatsch.
"Ruimte-robots, knuffeltijgers!" briest Mulder. "Die tijd
hebben we toch al lang gehad! Ik moet iets hebben wat een nieuwe rage
ontketent. Waar de mensen warm voor lopen. Waar ze voor mijn part gek
van worden! En dan komen jullie met Blafkat! Jullie zijn allemaal
ontslagen!"
En toen sloeg hij de krant open, waarin het bericht stond dat
Thomas & Senior
een schatkaart van de piraat Brute Berend hadden gevonden. Mulder nam
al zijn medewerkers weer aan en ontketende alsnog een rage. De Brute
Berend gekte.
Voor de blafkat naast mij in de trein zou ook wel niemand
warm lopen. Ze keek glazig uit haar ogen en stapte in een buitenwijk
van Bochum uit de trein. Ik was nog net niet gek geworden van haar
blaffen.
2 oktober 2014,
Steven Verhelst
Pendelaar
Toen ik een jaar of elf was, had
ik uit de bibliotheek een boek over het onbewuste geleend. Het ging
onder andere over pendelen: de toekomst en je diepste wil blootleggen
door middel van een pendel. Zo'n pendel kon vanalles zijn dat je aan
een draad hing. Het zou onbewuste handtrillingen opvangen en van links
naar rechts gaan bewegen, of van boven naar beneden. En daar zou je
iets uit kunnen afleiden.
Het was natuurlijk onzin, en ik bracht het boek snel weer terug naar de bibliotheek.
Nu ben ik een pendelaar geworden. Niet met ene pendel,
maar 's ochtends vroeg naar mijn werk en aan het eind van de middag
weer terug.
Ik rijd met de S1 tussen Essen en Dortmund heen en weer. De S-bahn dwars door het
Ruhrgebiet.
Interessante mensen nemen die trein, de asocialen, de lowlifes.
Tenminste dat hoorde ik. Waarschijnlijk een prima bron voor sappige
verhalen.
1 oktober 2014,
Steven Verhelst
